Onlangs nomineerde 3voor12 Big Love Blanket tot het beste album van 2023. Strikt genomen kwam de plaat uit in november 2022, maar vooruit: het moet raar lopen wil Personal Trainer de prijs niet binnenslepen in een jaar waarin ze een zegentocht langs de Nederlandse podia maakten en er ook in de rest van Europa stevig werd getourd. Afgelopen donderdag zag ik ze voor de derde keer dit jaar, een mini-optreden in een Utrechtse huiskamer meegerekend. Dit keer vergezelde mijn dochter me naar de Eindhovense Effenaar, vlak voor Kerst ga ik ze ook nog met mijn vrouw zien in Tivoli. Wel een gemiste kans dat ik er in februari niet bij was in Paradiso, toen ze het best denkbare voorprogramma met zich meenamen in hun kielzog: de gevaarlijke outsider uit de oertijd van het Excelsior-label.
Ik heb het over de Scram C Baby, de band met frontman John Cees Smit. Vader van Personal Trainer-frontman Willem: typisch gevalletje de-appel-valt-niet-ver-van-de-boom, als je het mij vraagt. Dit jaar verscheen eindelijk hun verpletterende sophomore effort Et Maintenant… Le Rock op vinyl. In 1996 was het er een van een handvol releases op voornoemd label, samen met Caesar, Johan en Daryll-Ann Weeps (dat als enige ook op vinyl werd uitgebracht). Na Madchester, Grunge en Britpop had ik de afslag naar powerpop en folkrock genomen, maar ik had ook een zwak voor de thuisknutselaars van de LoFi-beweging; artiesten (Lou Barlow, Sparklehorse) en bands (Pavement, Guided By Voices) die in de luwte van hun zolderkamer of dat schuurtje achter in de tuin tot grootse dingen in staat bleken.
LoFi zou ik Scram C Baby niet willen noemen. Wat de band in mijn beleving deelt met voornoemde Amerikaanse tegenhangers, is dat ze op hun debuut dromerige momenten afwisselden met een verrassingsaanval á la de Pixies. Daarbij verloren ze nimmer de essentie van goede popmuziek uit het oog: een melodie moet euforie opwekken en liefst ook nog je traanklieren kietelen. Schrijnende en schurende juweeltjes als Bathroom Desire, Trainer/Container en bovenal I’m In Your Band: bij mij raken ze iedere draaibeurt weer een open zenuw. De dubbele plak die ik in 1996 bemachtigde van Daryll-Ann Weeps was in het cd-tijdperk een unicum, maar afgelopen voorjaar werd een historische onrechtvaardigheid rechtgezet met het alsnog uitbrengen van Scram C Baby’s debuut op zwart goud.
Herstel: azuurblauw, want voor de heruitgave werd gekozen voor een bij het zomerse artwork passend kleurtje vinyl. Met de complimenten van zoonlief Willem, die mede tekende voor het remixen van de originele opnamen. Voor een nederklassieker die indertijd door velen over het hoofd is gezien, kun je sinds een half jaar gewoon weer bij de lokale platenboer terecht. Don’t sleep!
