Amy Winehouse zou dit jaar op 14 september 40 jaar zijn geworden. We weten allemaal dat het niet zo mocht zijn, omdat ze 13 jaar geleden op 27-jarige leeftijd overleed. Ondanks haar korte carrière laat ze ons twee briljante studioalbums na en is ze voor mij (en velen) een van de grootste muzikale talenten ooit. Ze had een geweldige stem en was een begenadigd tekstschrijver. Tijd om terug te keren naar haar muziek.
Amy haalde veel inspiratie uit oude muziek. Ze was gek op meidengroepen uit de jaren 60. Legendes uit de muziekwereld zoals Frank Sinatra, Sarah Vaughan, Dinah Washington, Carole King, Thelonious Monk, Ray Charles, Billie Holiday, Ella Fitzgerald en The Ronnettes waren allemaal inspiratiebronnen voor haar. Jazz, soul, R&B en blues vormen een sterke inspiratie voor haar muziek. Amy had het talent om haar eigen, sterk emotionele en persoonlijke, verhalen te combineren met de klassieke muzikale geluiden van de oude muziek waarvan ze zo hield. Ze schreef hele poëtische teksten vol van rauwe emoties en hartenleed. Ze was niet bang om te schrijven over haar eigen problemen, kwetsbaarheid en pijn. Hierdoor werd ze ook een stem voor anderen met gekwelde zielen.
Hoewel Amy duidelijk inspiratie haalde uit bepaalde artiesten, kopieerde ze hen niet. Ze wist haar eigen kenmerkende stijl te vormen, zowel wat betreft haar muziek als haar excentrieke voorkomen, met kenmerkende make-up en dat opvallende haar. En natuurlijk had ze een prachtig, kenmerkend stemgeluid. Ze was een briljant vocalist met een geweldig stembereik en een hele krachtige en rauwe stem die vol van soul en emotie zat. Of ze nou een geweldig nummer zong of minder sterk materiaal. Met haar vocale kwaliteiten wist ze altijd uit te blinken.
Op haar beurt vormt Amy een inspiratiebron voor tal van artiesten zoals Lana Del Rey, Adele, Billie Eilish, Bruno Mars, Estelle, Jessie J, Duffy en Halsey. Lady Gaga heeft gezegd dat Amy het makkelijker heeft gemaakt voor onconventionele vrouwen om mainstream succes te hebben. Verder wordt het aan Amy toegeschreven dat artiesten als Adele en Duffy, en verschillende succesvolle Britste zangeressen na hen, succesvol zijn geworden in de Verenigde Staten.
Sinds ik bewust naar muziek luister ben ik al fan van Amy. De wereldwijde grote liefde kwam toen Back To Black uitkwam maar ik had het album Frank als heel jong ventje al in huis (de kamer eigenlijk). Haar overlijden had dan ook de nodige impact. De vraag is nu, ga ik nu voor het meest ondergewaardeerde album of het (voor mij) meest ondergewaardeerde nummer op het populairste album. Ik heb de meest warme herinneringen aan Frank maar mijn favoriete nummer staat op Back To Black. Op Frank ging Amy meer voor jazz- en bluesmuziek terwijl het op Back To Black vooral draait om R&B/soul en meidengroepen uit de jaren 60.
Wat is nu mijn favoriete nummer? He Can Only Hold Her. Amy schreef het nummer maar Robert en Richard Poindexter (The Icemen) zijn ook vermeld als schrijvers (na een rechtszaak) omdat er een sample van het nummer (My Girl) She’s A Fox is gebruikt. Op dat nummer hoor je Jimi Hendrix overigens op de gitaar. Het is een prachtig voorbeeld van Amy die oude muziek combineert met haar eigen teksten en hedendaagse producties.
Allereest heeft het nummer een heerlijke, onweerstaanbare melodie. Maar het contrast tussen de sfeer van het nummer en de inhoud van de tekst maakt het spookachtig mooi. Amy zingt over iemand die zich leeg voelt en losgekoppeld van zichzelf. Haar partner probeert haar te troosten maar hij voelt dat er iets ontbreekt. Hij krijgt haar hart niet te pakken en weet haar niet gelukkig te maken. Maar dat is niet zijn schuld want de schade is al ontstaan voor ze een relatie kregen. Door de pijn uit haar vorige relatie lukt het niet om haar hart aan haar nieuwe partner te geven. Een schitterend en pijnlijk soulnummer.
Amy’s leven was te kort, veel te kort, maar ze heeft bewezen dat ze zich zonder enige schaamte mag voegen bij de legendes die ze zo bewonderde.
Een van Amy’s kwaliteiten waren haar optredens. Ze zong een nummer nooit twee keer hetzelfde. Dit is één van de schitterende liveversies van He Can Only Hold Her, waarin ze het nummer altijd combineerde met Lauryn Hill’s Doo Wop (That Thing):
En natuurlijk de studioversie:
