De COVID-19 periode lijkt achter ons te liggen, alhoewel we natuurlijk nooit weten wat er nog voor ons ligt. Het leven is weer aardig opgepakt en alhoewel veel mensen in die periode dachten dat ons leven en de manier waarop wij leven echt wel zou veranderen, lijkt dit over het algemeen niet helemaal zo te zijn.
De files zijn langer als voor COVID-19, het thuiswerken is toegenomen, maar niet zo hard als men dacht en ook het handen geven is weer helemaal terug. Daarmee wil ik natuurlijk helemaal niets te kort doen aan iedereen die er op de dag van vandaag nog steeds last van heeft of die mensen heeft verloren. Verschrikkelijk.
Veel mensen, en dus ook artiesten vonden manieren om zichzelf weer opnieuw uit te vinden of voor het voetlicht te plaatsen. Online concerten, verrassende samenwerkingen of wekelijkse muziekavonden. Met elkaar digitaal verbonden. Wie dit ook deden waren Robert Fripp en zijn vrouw Toyah Wilcox. Vanaf het begin van de pandemie zijn zij gestart met een serie Sunday Lunch youtube video’s. Vaak spelen ze covers van andere artiesten en dat doen ze zonder zichzelf al te serieus te nemen. Verkleedpartijen, make-up, gekke bekken richting de camera en zo werd elke uitzending een feestje.
Robert Fripp en Toyah WIlcox dus. Een bijzonder duo, al sinds 1986 getrouwd. Fripp kennen we natuurllijk van King Crimson en Toyah was frontvrouw van de gelijknamige new wave band eind zeventig, begin tachtiger jaren. Over beiden wil ik een blog schrijven, vandaag doe ik dat over Robert Fripp.
Want laten we wel wezen, King Crimson is een serieuze band die serieuze muziek maakt. Het beeld (wellicht ook door de media neergezet) toonde Fripp als een stevige serieuze bandleider die wist wat hij wilde en vernieuwing in de muziek wilde aanbrengen door tegendraadse ritmes en experimentele muziek. Waaronder de Frippertronics, een tape-delay systeem. Dit gebruikte hij o.a. samen met Brian Eno. In ieder geval leefde bij iedereen het beeld van een strenge musicus, die alles deed volgens zijn ideeën en daar ook slecht vanaf te brengen was. Ook King Crimson zou hij dan ook met strenge hand leiden. Maar niets lijkt minder waar te zijn, want op zijn 77ste laat hij zich (met zijn vrouw Toyah) van zijn humoristische kant zien en anno 2023 zijn ze zelfs met band op tournee om de Sunday Lunch muziek live te brengen en te spelen. Bijzonder. Maar gelijk ook een mooi moment om King Crimson nog even voor het voetlicht te brengen.
De band werd opgericht in 1968 en bestaat officieel nog steeds. Met Fripp als oprichter hebben we gelijk ook de enige constante factor in de band te pakken. De line-up van de laatste wapenfeiten van de band (medio 2021) bestond overigens uit een rijtje niet misselijke muzikanten. Naast Fripp zijn dat bijvoorbeeld Mel Collins, Tony Levin, Pat Mastelotto en Gavin Harrison. In de rijke historie van de band speelden bijvoorbeeld ook John Wetton, Bill Bruford, David Cross, Greg Lake en Adrian Belew mee. Een rijke historie dus.
Ik ga terug naar 1974. De band bestond toen o.a. uit Fripp, John Wetton, Bill Bruford en David Cross. Het Album “Red” kwam uit en daarop stond het nummer Starless. Eigenlijk was dit nummer bedoeld voor het vorige album Starless and the Bible Black, maar uiteindelijk koos de band (of Fripp) voor een instrumentale titeltrack. Het nummer werd opnieuw bekeken, teksten aangepast en kreeg een nieuwe instrumentale sectie, waardoor het een plek kreeg op het volgende album. Wat mij betreft een schot in de roos, want het is mijn favoriete nummer van de band geworden.
Met ruim 12 minuten als lengte van het nummer, gebeurt er ook genoeg. Het begint rustig met de mellotron, saxofoon en gitaar, waarna de typische stem van John Wetton je bij de strot grijpt. In het middenstuk begint het al wat los te gaan met atypische drumpatronen van Bruford en ook de bas van Wetton gaat alle kanten op. Het laatste stuk lijkt meer op improvisatie. Jazz, vervormde gitaren wat uitmondt in een herhaling van het openingsthema. Voor mij laat deze song zien wat King Crimson echt in huis had.
Foto door Jim Summaria via Wikipedia
