De Engelse Hard Rock wordt aan het eind van de jaren 1960 geboren uit het bijzondere huwelijk tussen de bluesrock en de psychedelische rock. Veel van de typische hardrockbands laten dan ook luid en duidelijk horen dat ze eigenschappen van beide ouders hebben meegekregen. Zo ook de groep Spooky Tooth. Die band wordt opgericht in 1967 op initiatief van platenbaas Chris Blackwell, wanneer hij de Amerikaan Gary Wright als toetsenist voorstelt aan de leden van de Britse band Art. Wright heeft als student in Duitsland een band gevormd, die in het voorprogramma staat bij Traffic’s allereerste optreden in Oslo, waar hij door producer Jimmy Miller wordt geïntroduceerd bij Island chef Blackwell.

Gary Wright (1943) zal in zijn loopbaan een flink stempel drukken op Spooky Tooth, maar nog veel meer succes hebben als soloartiest. Op 4 september 2023 overleed hij, 80 jaar oud.

Bij Spooky Tooth is Wright de belangrijkste liedjesschrijver van een band die zijn belofte niet waarmaakt. Artistiek weet Spooky Tooth wel volop te overtuigen, vooral met het album Spooky Two. Maar commercieel blijft de grote doorbraak uit. In Nederland doet de groep het nog relatief goed, met een 13e plaats voor het nummer That Was Only Yesterday in 1969.
Spooky Two blijkt bij (her)nieuw(d)e kennismaking een hoogtepunt in de Britse 60s rock. Overtuigend is de groep door muzikaal vakmanschap en vooral door de sterke zang die afwisselend en/of gezamenlijk voor rekening komt van Gary Wright en Mike Harrison. Die laatste staat voor een hard gruizig geluid, waar Wright een ijler, melodieuze (falset)stem in brengt. Als je naar Waitin’ For The Wind luistert begrijp je ook dat Spooky Tooth invloed heeft gehad op latere AOR bands als Foreigner. Ook Evil Woman is een sterk voorbeeld van het bijzondere samenspel van beide zangers.

Spooky Tooth weet de vibe niet vast te houden, mede dankzij keuzes van de platenmaatschappij. Een samenwerking met de Franse componist/kunstenaar Pierre Henry wordt tegen de zin van de band uitgebracht als het derde Spooky Tooth album. Voor Wright het signaal om uit de band te stappen. Hij doet her en der wat sessiewerk. Via bassist Klaus Voormann, wordt hij ingehuurd door George Harrison bij de opnames van zijn plaat All Things Must Pass. Met de tweede belangrijke Harrison in zijn leven ontwikkelt Wright een langdurige vriendschap en een gedeelde interesse in spirituele zaken.

Als volgende stap brengt Wright in 1971 en 1972 twee soloalbums uit en toert hij met zijn band Wonderwheel. Die band neemt in 1972 een album op, dat op de planken blijft liggen en pas in 2016 zal worden uitgebracht. Wright grijpt daarna zijn kans om weer met Spooky Tooth aan de slag te gaan, waar hij wordt verenigd met die andere (Mike) Harrison en (o.a.) nieuw lid Mick Jones, die later bij Foreigner terechtkomt. Met enige moeite worden er nog drie Spooky Tooth albums tot stand gebracht, maar in 1974 is de koek op en valt de band definitief uit elkaar.

Meteen daarop begint Wright aan zijn derde soloalbum The Dream Weaver (1975). Vernieuwend (voor die tijd) is dat de plaat vrijwel volledig wordt opgenomen met keyboards/synthesizers. Van het album worden het titelnummer en Love Is Alive grote hits in de Verenigde Staten. In Nederland komen ze niet boven de Tipparade uit. Dream Weaver slaat enorm aan als sfeernummer en wordt, net als klaterende bergbeken, veelvuldig ingezet in films en tv-series om ontluikende romantiek kracht bij te zetten.

Voortbordurend op het succes volgen meer albums, maar Wright weet het succes niet vast te houden. Hij verdwijnt naar de achtergrond om zich toe te leggen op filmmuziek. In de jaren 90 wordt de song Dream Weaver o.a. in een nieuw jasje gebruikt voor de succesvolle film Wayne’s World. Wrights werk wordt ook in het nieuwe millennium volop gecoverd en gesampled (DJ Armand Van Helden sampled Comin’ Apart in mymymy) In 2007 is er een reünie van Spooky Tooth en gaat de band ook op tournee. Daarna sluit Wright zich voor wat tourwerk aan bij de All Star Band van Ringo Starr.

Als een rode draad lopen de spirituele dream en de evil rock kant van Wrights persoonlijkheid door zijn carrière. Na een ambient plaat in 2008 komt in 2010 nog een echt nieuw rockalbum uit. Het zal zijn laatste LP zijn. De fraai geproduceerde plaat Connected klinkt nog steeds fris en is een waardige afsluiter van de carrière van een alom gewaardeerd vakman. Wright overlijdt aan de gevolgen van Parkinson en dementie. Onder de artiesten die hem eer bewijzen zijn Al Stewart en Steven Bishop.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.