Gisterochtend om 9 uur kwam het bericht naar buiten dat Smash Mouth zanger Steve Harwell in een hospice werd verzorgd. Hij zou nog maar enkele dagen hebben. Zelfs die waren hem niet gegund; gisteren is hij overleden. Hij leed al een tijd aan cardiomyopathie, een ziekte waarbij de hartspier minder goed werkt. In 2016 is dat ontdekt, nadat hij op het podium in elkaar was gestort. In 2021 was hij gestopt met muziek maken omdat de ziekte hem teveel belemmerde. Steve Harwell is slechts 56 jaar geworden.
Voor de argeloze luisteraar is Smash Mouth vooral bekend van All Star, waarmee Shrek opende. All Star gaf het karakter van Shrek de branie mee die hij nodig had om zich later in de mensenwereld, in de familie van Fiona in de Kingdom of Far Far Away, staande te houden. The Monkees cover I’m a believer was ook nog eens de afsluiter van deze klassieke animatiefilm.
Ik had zelf Smash Mouth iets eerder gespot. Walking on the Sun uit 1997 was niet aan mij voorbij gegaan. Het was de tijd van nu-metal, van Korn, Limp Bizkit. Nu-metal, de stroming waar veel muziekliefhebbers nu met enig dedain op neerkijken maar wat toen hieper populair was. De nogal agressieve en weinig subtiele mengvorm van rock en rap sprak met name in de VS veel jongeren aan. De Netflix documentaire Trainwreck geeft wat dat betreft een aardig inkijkje in de populariteit van nu-metal en het effect daarvan op de Amerikaanse jeugd. Smash Mouth hing wel tegen de rock van dat moment aan maar was net anders, speelser. Wat surfinvloeden, beetje branie en fijne melodielijnen. Het hangt een beetje tegen een guilty pleasure aan, gevoelsmatig, maar ik heb altijd een warm plekje in mijn hart gehad voor Smash Mouth.
Al eerder heb ik wat verteld over hoe ik het jaar 2000 heb ervaren. Dat had een voorgeschiedenis die voordien al was begonnen. Ik was in 1996 en 1997 naar Australië en Nieuw-Zeeland geweest en had daar voor mijn gevoel totale vrijheid ervaren. Bij terugkomst had ik geen huis, geen baan en wat ik nou wilde worden als ik later groot zou zijn, wist ik ook niet. Begin 1998 had ik voor het eerst een serieuze relatie waarbij ik mijzelf nogal kwijt was geraakt. Ondertussen werkte ik als jurist bij een deurwaarderskantoor dik onder mijn kunnen. Ik was mijn basis kwijt, had geen fundament. Het bijzondere is: ik heb in deze periode nauwelijks herinneringen aan muziek. The Ideal Crash van dEUS: aan mij voorbij gegaan. Mezannine van Massive Attack: gold hetzelfde voor. Ik was gewend om muziek bij te houden, OOR te lezen, naar de platenzaken te gaan, op zoek naar de leuke koopjes. Ik heb dat grotendeels wel ingehaald, maar het is een hele rare ervaring om in het muziekgeheugen een groot zwart gat te hebben.
Walking on the Sun (1997) en vooral All Star (1999) waren daarop uitzonderingen. In die donkere periode brachten die liedjes een soort van licht mee. De branie, het plezier, het bravoure, het sprak mij enorm aan en ik het er altijd een groot zwak voor gehad. Het zal niet voor niets zijn dat de dood van Steve Harwell mij meer heeft aangegrepen, dan ik vooraf had gedacht.
Foto header door Moonty via wikipedia
