Johan – Day Is Done

Toen ik een jaar of 12 was, in 1985, wist ik het zeker. Het jaar 2000 zou het magische jaar worden. In dat jaar zou ik 27 jaar worden, zou ik weten wat mijn bestemming zou zijn qua werk, zou ik een huis hebben, waarschijnlijk wel een vrouw, misschien kinderen en zou ik mijn leven op orde hebben. Ik zou weten waar het in het leven allemaal om zou draaien. Niet twijfelen. Dat houdt volwassen worden in, nietwaar? Nou, mooi niet. 2000 bleek een klotejaar, een eenzaam jaar. Maar ook daarna bleek het doorhebben van het leven weerbarstiger. Leven is niet altijd makkelijk. Leven is vaak heel mooi, maar bij tijd en wijle behoorlijk ingewikkeld. Ook voor een volwassene. Vrolijk, vriendelijk, succesvol, open, het is niet nep. Maar het kan wel een façade zijn. Een masker om de donkere wolken, de melancholie, stormen in het hoofd niet te laten zien. Wankel zelfbeeld en -waardering. Al die nachten van slapeloosheid, het piekeren. Rationeel: best weten dat je er mag zijn maar het voelen, dat is moeilijk. Dan is het soms best gecompliceerd om jezelf te zijn.

Muziek kan troost bieden. Het gevoel geven dat het ook weer goed komt. Voor mij kwam Pergola van Johan op het juiste moment uit. Johan gaf woorden aan het gevoel van eenzaamheid en onthechting (Because the apathy will crack me up in no time – Because insanity becomes a state of mind en Guess nobody ever told you that – When the day is done -You are on your own). Het is bij Johan niet alleen wanhoop en triestheid. Er gloort ook licht door het wolkendek. Day Is Done eindigt met close harmony, met één van de mooiste instrumenten die er is: handklap. What’s the matter, would you calm down, better – Let go, if you want to feel better.

Thuis weten ze het al. Als Living With The Law van Chris Whitley draait. Of Elliott Smith. Of Pergola van Johan. Laat hem maar. Even geduld. De wolken trekken uiteindelijk wel weer op.