Ondergewaardeerde Liedjes gaat deze zomer op wereldreis. 31 dagen, 31 verschillende landen, 31 geweldige liedjes. Dompel je de hele maand juli onder in prachtmuziek uit de hele wereld.
De mooie aspecten van Frankrijk kennen we allemaal wel: landschappen, eten, wijn, stranden, fietsen, tennis et cetera. Qua muziek kennen we de chansons, de goede dansmuziek (en David Guetta), maar metal… Daar staat Frankrijk niet echt om bekend, toch? Gojira is een positieve uitzondering wat mij betreft als het gaat over de vraag of Fransen goede metal kunnen maken. Vandaar dat bij de ontknoping van La Grande Boucle op de Champs-Élysées vandaag wat mij betreft ook een uitstapje naar een Franse metal band hoort.
Het mooie van Gojira is dat het vrij toegankelijke metal is. Ik zou het in ieder geval aanraden aan mensen die de stap willen maken van Linkin Park naar wat meer underground, maar voor wie de stap naar Obituary of Slayer net te groot is. De drumritmes zijn soms vrij technisch, maar zeker de laatste twee albums liggen goed in het gehoor en zijn megastrak geproduceerd (door de band zelf overigens in hun New Yorkse studio). Door die strakke productie merk je niet eens dat de gitaarriffs relatief eenvoudig zijn qua spel. Je hoeft er echt geen Dave Mustaine of Dimebag Darell voor te zijn om de meeste daarvan na te spelen.
Het is ook geen metalband in de zin van satanische teksten of iets dergelijks, maar juist eerder een band die zich zorgen maakt over natuur, milieu en klimaat en naderend onheil hieromtrent. Sterker nog, hun hele album From Mars To Sirius was hieraan gewijd. Op het meest recente album Fortitude waar ook dit nummer op staat, komen ook deze thema’s terug in nummers als Amazonia (over ontbossing in, je raad het al..) en Born From One Thing (over consumentisme). Maar ook Another World gaat hier over.
Om het nummer goed te begrijpen, inclusief de symboliek, moet je eigenlijk de clip er ook bij kijken. Die is sowieso de moeite waard, omdat deze mooi geanimeerd vormgegeven is (en wellicht ook met een knipoog naar die andere Fransen van Daft Punk en hun clips van het album Discovery?), maar ook omdat hier duidelijk uit blijkt dat de bandleden niet blij zijn met de staat van de wereld. Door het bouwen van een eigen raket, reizen ze door een wormgat naar een plek in de toekomst op een andere plek in het heelal om op ‘another world’ te gaan leven in de hoop dat die wel bewoonbaar is.
Naast de landschappen, eten, wijn et cetera, stond Frankrijk tot voor kort voor mij ook vooral synoniem voor zomers weer. Als jongetje achterin de auto met mijn ouders en de sleurhut naar het zonnige zuiden. Inmiddels een generatie ouder ga ik er zelf ook regelmatig heen met mijn eigen kroost. Vorig jaar echter had dat ook wel een naar randje. Het was te warm. Heet. Meer dan 40 graden maakte dat we op een dag zelfs een winkelcentrum opzochten op het heetst van de dag voor de airco. Maar wat vooral ook naar was, was dat we vlakbij enorme bosbranden ten zuiden van Bordeaux zaten. Het was letterlijk een kilometer of zes. De dag voordat we er naartoe reden en de middag van aankomst zelf hebben we nog gebeld of het wel veilig was. Het antwoord was een nuchter: ‘we hebben nog geen brief van evacuatie gehad’. Okee… Maar een kilometer of twintig voor aankomst stond er een lange rij met auto’s de andere kant op. Op een smalle N-weg werden mensen geëvacueerd en wij gingen in tegengestelde richting vakantie vieren. Dat hebben we dus ook niet lang gedaan. Na ‘s morgensvroeg rond een uur of vijf wakker te worden van brandlucht en met neerdalend roet en as zijn we weggegaan.
We zijn niet net als de band op zoek gegaan naar Another World, maar wel naar Another Camping. De geweldige clip eindigt met een flinke knipoog naar een zeer bekende film met Charlton Heston uit 1968 en met een niet zo’n beste boodschap voor de mensheid, maar wellicht wel voor de natuur. En met de licht apocalyptische beelden die we vorig jaar zagen in het achterhoofd hoop ik niet dat dat een voorbode was voor meer naderend toekomstig onheil. Samen met de band vrees ik er echter wel voor.
