Ondergewaardeerde Liedjes gaat deze zomer op wereldreis. 31 dagen, 31 verschillende landen, 31 geweldige liedjes. Dompel je de hele maand juli onder in prachtmuziek uit de hele wereld.
Iran, je zou er maar wonen. Als je gek bent van religieuze onderdrukking en niet de wind door je haren wil voelen, dan is Iran het land voor jou. Minder leuk is het wanneer je een metalband bent in het voormalige Perzië. Dan woon je in de hel. Want vrijheid? Dat is meer iets voor kafirlanden zoals Noorwegen. De genoemde vrijheid behelst dat je band leuke namen kan dragen als Lamb of God, Impaled Nazarene of Rotting Christ. Een jaartje of driehonderd geleden zou je daarmee serieus in de problemen zijn gekomen, maar gelukkig is het gelukt om het christendom een paar toontjes lager te laten zingen. Hoe anders is dat met de Islam en Iran in het bijzonder. Wat bandnaam betreft zaten de heren van Confess aan de veilige kant, het waren echter de teksten van de metalband die ze (bijna letterlijk) de das omdeed. Want het hardcore-islamtische regime van Iran heeft niet zoveel met muziek. Ze vinden het al snel godslasterlijk. En ben je een metalband? Dan lig je helemaal onder het vergrootglas.
Confess is in 2012 opgericht in Teheran door toen 15-jarige Nikan Khosravi, een ventje uit een middenklasse gezin. Via zijn vader zou hij kennis maken met Pink Floyd en soortgelijke muziek. Later ontdekte hij het iets stevigere Slayer en Slipknot. Voor Khosravi was deze muziek helemaal Djannah. Hij kocht een gitaar en ging zelf herrie maken. Na enige tijd vond hij een geestgenoot in Arash Ilkhani. Confess was nu een heuse band. Al snel kwam er een album uit: Beginning of Dominion, want bescheidenheid… dat is de meeste pubers vreemd. Tot dusverre hartstikke leuk. Dit eerste album was al vrij kritisch richting religie, maar geen tulband die ernaar omkeek. De problemen begonnen pas met het tweede album; het in 2015 uitgekomen In Pursuit Of Dreams. De mullah’s, die het album vanzelfsprekend allemaal geluisterd hadden, waren er snel uit: deze muziek was blasfemisch en propaganda tegen de staat. Deze satanisten moesten zo spoedig mogelijk opgepakt worden.
Dat gebeurde ook. Khosravi werd na 18 maanden voorarrest in de beruchte Evin-gevangenis veroordeeld tot 14 jaar cel en 74 stokslagen, Ilkhani kreeg ‘slechts’ 6 jaar, want Allah is barmhartig. Daarmee hadden ze nog mazzel ook, want in Iran is het heel normaal om de doodstraf te krijgen voor blasfemie. Tel daar een lichtgeraakte profeet bij op en je hangt al snel aan een hijskraan. Ondanks alles zaten de jongens hun straf niet uit. Iemand ging voor ze met de pet rond en al snel kon de borgtocht betaald worden.
Iran is niet het meest ideale land om lekker metal te spelen, besloten Khosravi en Ilkhani. Wanneer je ongestraft denkbeeldige entiteiten op hun nummer wil zetten, dan kan je dat beter doen in een wat meer seculier land. Een land als Noorwegen. Er werd asiel aangevraagd en toegewezen. Eenmaal in het land der fjorden werden twee Noren bereid gevonden om de band te completeren. Eentje ging raggen op zijn gitaar, de ander zou trommelen. Confess was gereïncarneerd. Dat de kersverse Farsi-sprekende Vikingen een stevige mening hadden over hun behandeling in het moederland is natuurlijk evident. Het derde album kreeg de subtiele titel Revenge At All Costs. Wraak op de mullah’s. Op het album vinden we nummers die niet veel aan de verbeelding overlaten: You Can’t Tame The Beast, Army Of Pigs! en I Speak Hate. Het meest aansprekende nummer gaat naar mijn bescheiden mening over hun tijd in de gevangenis. Een nummer genaamd EVIN. In hoofdletters. En dat is terecht.
