En zo kwam een zesdelige reeks ten einde, die ik in januari van dit jaar aftrapte met Clothilde. Daarna volgden Antoine, Zouzou, Michel Polnareff en vorige maand Veronique Sanson, om vandaag terug te keren bij Nino Ferrer. Een eerdere bijdrage van mij over hem voor de tweede Franstalige battle op Ondergewaardeerde Liedjes vormde de inspiratie: een rusteloos genie dat in creatief opzicht niet goed stil bleek te kunnen zitten bij één genre. Zijn carrière verliep van R&B met een ronkend hammondorgel, om via de progrock van Métronomie (1971) en een samenwerkingsverband met Marc Bolan’s voormalige sidekick Mickey Finn (Nino Ferrer & Leggs, 1973) aan te belanden bij het hoogtepunt Nino And Radiah. Een van de bijzonderste platen uit de Franse muziekgeschiedenis.
Net als eerder bij Métronomie het geval was, zette Ferrer ons als luisteraars op het verkeerde been met de single die aan het album voorafging. Le Sud luisterde op het eerste gehoor weg als een Franstalige ballade, zoals er in de jaren 70 wel meer op de radio te horen waren. Het werd één van zijn grootste hits in Frankrijk, de royalties stelden hem in staat er een aardig optrekje op het Franse platteland van te bekostigen. Het album opent met een Engelstalige versie van genoemde single en ook alle overige nummers zijn in die taal gezongen. Ik me kan niet aan de indruk onttrekken dat de band Air het als blauwdruk gebruikte voor Moon Safari. Net als dit debuut slaagt ook Nino And Radiah erin je te hypnotiseren met een bedwelmende mix van laidback funk en zwierige orkestratie.
Moeilijk om uit nummers als Hot Toddy, Mint Julep en Looking For You een absolute favoriet voor dit blog te kiezen; je moet dit album eigenlijk als één geheel ondergaan. Het werd uiteindelijk de laatste, een nummer waarin Ferrer bijna zes minuten lang op zoek is naar zijn muze. Deze Radiah wordt in de credits bedankt voor haar achtergrondvocalen en algehele sympathie (ik mag hopen dat dit geen verwijzing is naar het feit dat ze in geheel ontklede staat poseert naast Ferrer). Bob Stanley en Pete Wiggs – in een vorig leven bandleden van St. Etienne – moeten net als Air het potentieel van Nino And Radiah herkend hebben, toen ze Looking For You een plekje gaven op de Ace-compilatie Paris In The Spring. Opgehangen aan een subgenre, ontstaan uit de culturele revolutie van de late jaren 60.
De heren meestercompileerders bedachten in de afgelopen zes jaar zeer uiteenlopende invalshoeken voor hun playlists, waaronder English Weather (hoe de Britten na het verscheiden van de Beatles uit folk het genre prog baarden), State Of The Union (protestliederen van Amerikaanse mainstream artiesten, die je niet zo gauw associeert met rebellie) en eentje met hulp van voormalig Charlatans’ zanger Tim Burgess (Tim Peaks, muziek om later op de avond bij te tafelen). Als liefhebber van Franse visionaire popmuziek vind ik Paris In The Spring het meest geslaagd; relaxte muziek met een gevaarlijk donkere onderstroom waar behalve Serge Gainsbourg’s Histoire De Melody Nelson (waar collegablogger Remco ooit een snobroepje aan wijdde) ook Nino And Radiah een exponent van was.
