Nu-metal.. Lieve mensen, hoe heeft het zover kunnen komen? Ik heb altijd een beetje een gevoel van schaamte bij veel van wat onder die noemer in dat genre is uitgekomen. Maar gelukkig zijn er altijd uitzonderingen. En Deftones is daar eentje van.
Even naar het begin van de band, want dat is wel echt zo Amerikaans als de highschool prom, Fourth of July en matig onderhoud van publieke infrastructuur: drie high school vrienden die elkaar buiten school ook tegenkomen in de skate-scene van Sacramento Californië. En wie er ooit geweest is (zoals ik) weet dat daar verder geen fuck te doen is. Samen deelden ze de liefde voor goede hardcore, punk en new wave muziek van de jaren 70 en 80 en dan ga je samen starten met het jammen in de garage van een van de ouders om naast het skaten tijd te doden. Drie jongens werden vier jongens en na wat wisselingen kwam vijf tot zes jaar later het geweldige debuutalbum Adrenaline uit met het – denk ik meer dan toepasselijke – Bored als openingsnummer.
En dan komt album nummer twee. Waar vele bands met het tweede album de plank vaak mis slaan vanwege het second album syndrome (denk bijvoorbeeld aan het tweede album van Korn in dat opzicht), had Deftones hier ogenschijnlijk geen last van. Met de debuut single My Own Summer (Shove It) en dit nummer als dragers van het album was het een meer dan waardig vervolg van het debuut.
En het nummer zelf is zo lekker. De gitaar sound is zo subliem voor een nummer uit de jaren 90 en staat ook nu nog steeds fier overeind. Het is niet dat overgeproduceerde distortion geluid, of ietwat geforceerd met een zevensnarige gitaar een extra heavy sound creëren. Tekstueel is het niet louter zingen over teenage angst en seks. Het is de deur dicht trekken, het is de motor starten, het is weggaan. Het is airdrummend losgaan op een Losing My Religion-achtig nummer. Je weet wel: zo’n nummer zonder echt refrein. En dan komt ineens de New Wave voorliefde van dit kwartet om de hoek zeilen, want het nummer zelf is gebaseerd op Depeche Mode’s Never Let Me Down Again. In de verte hoor je dezelfde akkoorden terug, maar waar Depeche Mode zingt over wegrijden in overdrachtelijke zin en het wellicht meer gaat over drugs (zou zomaar kunnen), hebben ze het in dit nummer over het wegrijden van de complexiteiten des levens met een nieuwe liefde.
Hoe dan ook, ik wens jullie allemaal een zomerse roadtrip met geliefden toe. Ik ga dat wel doen met mijn drie favoriete mensen en zal deze nog een keertje extra hard zetten en raad een ieder aan dat ook te doen.
