Dit jaar bestaat Immunity tien jaar. Het dromerige techno-album van Jon Hopkins kwam uit op drie juni 2013. Voor de Engelse muzikant en producer was het een zeer belangrijk album. Voor de fans ook. Nog steeds. Er zit nog lang geen sleet op, het is typisch zo’n album om steeds opnieuw te blijven draaien. En wat nou, nog maar tien jaar oud? Was het er niet al veel langer? Waarlijk zijn dit klanken die als vanzelf in je systeem worden opgenomen en logische bestanddelen van je dagelijkse muzikale beleving zijn. Maar is het vanzelfsprekende karakter van Immunity eigenlijk wel zo vanzelfsprekend?
Vanwege het jubileum is er een geremasterde versie uitgebracht. Eén en ander daarover werd uit de doeken gedaan door Hopkins zelf middels een post op Instagram, precies op drie juni. Hij schrijft onder andere iets over het maakproces. Specifiek heeft hij het over het nummer Open Eye Signal, een van mijn favoriete tracks: Musically I remember being pretty burnt out by the end of making this record. The main riff on Open Eye Signal was created on the 1979 Korg MS20…. This riff alone I must have spent 4 months on. The notes were in place quite early, but the gradual changes to the sound took so long. So much effort into trying to make something sound effortless.
Open Eye Signal klinkt zo ontzettend logisch, dat je er niet bij stilstaat dat er zoveel bloed, zweet en tranen in zit. Het besef nu van de noeste arbeid van de artiest doet de waarde ervan nog meer toenemen. En het is echt knap, want nergens klinkt het nummer geforceerd. Het is bij dit nummer alsof alles een natuurlijke weg is gaan volgen. Dat wil niet zeggen dat het een kabbelende track is, er is duidelijk een onderhuidse en brandende intensiteit aanwezig.
Wat een prestatie! Dat Hopkins na het maken van het album wat uitgeblust was, valt te begrijpen. Daar is niemand immuun voor uiteindelijk. De beloning was er echter ook. Het bracht hem grotere zalen en meer creatieve vrijheid. Vanzelfsprekend.
