Pets! Een tik op de vingers. Het voelde als een terechtwijzing. Had ik het moeten weten? Ja, ik had het moeten weten. Op zijn minst langer dan sinds kort, want ik ken het lied al bijna 55 jaar. Eind ’68, begin ‘69 was het een bescheiden hit: zes weken in de Top 40 met #7 als de hoogste positie. Toch, nadien is het een klassieker geworden. Ook hadden wij het singletje thuis. Mijn oudste broer had weer eens de prijsvraag gewonnen van de lokale platenzaak, Wessels. Die keer kwam hij met Going Up The Country van Canned Heat thuis en het vinyl kreeg de kleur grijs van de vele draaibeurten. De recente tik op de vingers was de schaamte: het bleek niet van Canned Heat te zijn, ze hebben het gecoverd.
Als verzachtende omstandigheid geldt dat Al Wilson ook op het net wordt gezien als de songschrijver. Hij heeft echter alleen de tekst aangepast aan het tijdsgewricht. Ook toen al ging het niet goed met de VS, dus zong Al Just exactly where we’re going, I cannot say, but we might even leave the U.S.A. Wilson was van zichzelf geen vrolijkerd. Hij leed aan spanningen en depressies en was meer begaan met het milieu dan met mensen. Bij voorkeur trok hij zich terug in de natuur met de camper, nadat Bob Hite, de leadzanger van Canned Heat, hem had leren rijden. Al, zanger in dit nummer, ging dus graag Up The Country om alles te vergeten.
Al Wilson was na Brian Jones de tweede in rij van de toen nog niet bestaande club van 27, en vaak ook niet in het rijtje genoemd. Op 3 september 1970 werd hij dood gevonden, buiten in zijn slaapzak. De rest van de band was al naar Europa gevlogen voor een tour. Omdat Wilson wel vaker een vlucht mistte, dachten zij dat ie de volgende zou nemen, maar nee, Al kwam niet meer. Nooit meer. Teveel barbituraten in z’n lijf. Twee weken later stierf Jimi Hendrix aan een overdosis, na vier weken Janis Joplin op dezelfde wijze en tien maanden later werd hartfalen Jim Morrison fataal. De club was toen een feit.
Vanaf zijn kennismaking met Muddy Waters richtte Al Wilson zich op de blues en verdiepte zich in al het oude werk. Zo stuitte hij op Floyd Jones’ On The Road Again wat – ook aangepast – een flinke hit werd voor Canned Heat. En, veel dieper gravend, vond hij Bulldoze Blues van Henry Thomas. Het is een lied uit ‘27. Onvoorstelbaar eigenlijk, een begin dan wel aanloop naar de latere bluesrock, bijna honderd jaar geleden! Thomas heeft overigens meerdere muzikanten geïnspireerd of is door hen gecoverd: Bob Dylan, Lovin’ Spoonful, The Nitty Gritty Dirt Band en Grateful Dead.
De Bulldoze Blues kreeg in ‘27 meteen al een nieuw jasje door een bewerking van pianist Johnny Miller die het omdoopte tot Up The Country. Trompettist Wingy Manone legde het in dat jaar nog vast op bakeliet. In het oorspronkelijke lied bespeelt Thomas niet alleen de gitaar maar ook een quill, een Noord-Amerikaanse vorm van de panfluit, en het is precies dat heerlijke ongebonden ik-ga-mijn-eigen-weg-melodietje wat we kunnen dromen van Canned Heat. Lekker op pad, de wijde wereld in.
