Ken je dat? Dat je voor je gevoel muziek hebt ontdekt die je het liefste voor jezelf houdt? En van de daken wilt schreeuwen hoe mooi het is? Maar toch graag voor jezelf houdt? En aan iedereen wilt vertellen hoe goed het is?
Het leven van een Snob is geen rozengeur en maneschijn. Ik hoorde het laatst nog bij het beluisteren van de Ondergewaardeerde Podcast over R.E.M.: snobs die al tien jaar stiekem gek waren van R.E.M. en opeens in de supermarkt en de kantine van de voetbal werden geconfronteerd met het succes van Losing My Religion. Alsof er iets van je wordt afgenomen. Ik zie nog de jeugdvriend, die al vanaf Freaky Style gek was van de Peppers, beteuterd kijken omdat zijn moeder Under The Bridge toch wel mooi vond. Ik beklaag me er nog steeds over dat het een schande is dat Spoon geen ZiggoDome of Ahoy vult maar ben er stiekem blij mee: ik hoef voor mijn favo band niet naar Ziggo Dome of Ahoy. Een nog net niet uitverkocht Paradiso volstaat. De beste rockband ter wereld houd ik nog voor mijzelf en een relatief beperkt aantal medesnobs. En toch wil ik als rechtgeaard missionaris dat iedereen weet hoe goed die muziek is.
Nou heeft Spotify sowieso ertoe geleid dat ik weinig hele platen meer draai. Dus als er wel een plaat voorbij komt, die ik draai en draai en draai. En nog eens draai. Dan is er wat bijzonders aan de hand. Nou is boygenius, want daar heb ik het nu over, nu ook weer niet totaal onbekend, maar hé dat is Spoon ook niet natuurlijk. Op hun dit jaar uitgekomen prachtplaat the record staat zoveel onwaarschijnlijke schoonheid, dat ik het van de daken wil schreeuwen. En voor mijzelf wil houden. En voel dat mijn zendelingenbloed sneller gaat stromen. En hoop, dat als boygenius naar Nederland komt voor een zelfstandig concert (dus niet op Lowlands, waar boygenius geboekt staat), dat dat concert dan plaatsvindt in Paradiso of Tivoli Vredenburg ofzo. En niet in een megazaal. Gewoon, voor mijzelf.
boygenius (met kleine letters dus) is een indie-supergroep bestaande uit Phoebe Bridges, Julian Baker en Lucy Dacus. Brigdes kende ik al, haar Punisher uit 2020 had ik wel eens beluisterd. Baker en Dacus waren mij onbekend. Supergroepen leiden veelal niet tot mooie muziek, maar boygenius is daarop een uitzondering. Ieder liedje beklijft, steeds zorgvuldig opgebouwd en gearrangeerd zonder dat het freakerig is. De teksten zijn prachtig (I’m twenty seven and I don’t who I am klinkt het in Emily I’m Sorry). Wat denk ik het allermooiste is, is dat de dames elkaar volledig de ruimte laten waardoor de stemmen op een fenomenale manier samensmelten.
Hun plaat the record (met kleine letters dus) staat hier op, keer op keer op keer op keer. Ik kan er geen genoeg van krijgen. Nu weet jij het ook. Maar niet verder vertellen hè?
