De broer van Martin benaderde me met de vraag of ik mee wilde denken over een vrijgezellenfeestje voor Martin dat in het kader stond van klifduiken, omdat dit zowel Martin als mijn passie was. Negen jaar geleden was deze passie begonnen bij ons beiden, daar heeft u gisteren over kunnen lezen. Sinds die eerste kennismaking met het klifduiken, hadden we ons onafhankelijk van elkaar verder bekwaamd in de sport en het zelfs zover geschopt tot instructeur. Onafhankelijk van elkaar, dat moet gezegd worden, want de hechte vriendschap van weleer was over sinds zijn relatie met Karlijn. We ontmoetten elkaar nog wel binnen de vriendenclub en daar doen we normaal tegen elkaar, maar de klik van toen is weg.
Bij de vraag voor het vrijgezellenfeest schoten enkele kwaadaardige gedachten door mijn hoofd, waar ik zelf van schrok. Ik probeerde niets te laten merken en voordat ik er zelf écht goed over na had gedacht, had ik al ja gezegd. Ik zei: We kunnen naar de plek waar we onze eerste duiklessen hebben gekregen en daar de rest van de groep op de beginnersrotsen leren duiken. Het is zo’n zes á zeven uur rijden, dus dat valt reuze mee en zou in een weekend te doen zijn als we vrijdag aan het begin van de middag vertrekken. Op de camping waar we destijds zaten is volgens mij ook een soort herberg.
Martin zijn broer vond het een geweldig idee. Ik had er nog aan toegevoegd dat de reis alleen door kon gaan wanneer het album Out Of The Silence van Dare mee zou gaan, want dat waren de herinneringen aan die vakantie waar de liefde was ontsproten.
Drie maanden later was het zover. Ik was enkele dagen voor het vrijgezellenfeest al afgereisd om de duiklessen voor de groep goed voor te bereiden en tevens de gevaarlijke gevorderdenrots te verkennen. Ik liet me meevoeren door de ervaren locals en die wezen me exact het punt van landing om het veilig te houden. Drie meter naar links bevond zich een gevaarlijke rotspunt vlak onder het oppervlak. Ik zwom er tijdens mijn verkenning heen en na iedere sprong herhaalde ik dat, zodat ik exact wist hoe de duik veilig te maken was.
Vrijdagavond arriveerde het busje met de groep en met Martin die eindelijk zijn blinddoek mocht afdoen. Eerst wennend aan het licht leek hij verrast om mij te zien. En zijn verrassing werd nog groter toen hij ontdekte dat hij op de spot was waar alles begon. Martin zijn broer gaf de groep instructies om het de eerste avond maximaal bij een biertje of drie à vier te houden, omdat morgen enige fitheid verwacht werd. Alcoholinname zouden we zaterdagavond ruimschoots gaan goedmaken was zijn belofte….
De volgende dag werd Martin in een bunnypak gehesen om de eerste duik vanaf de beginnersrots te doen. Precies dezelfde rots waar we negen jaar daarvoor onze allereerste sprong maakten. We gingen aan de gang met de groep om ze klaar te stomen voor een acht meter sprong als men dat zou durven. Martin deed net zoveel instructiewerk als ik en in die zin was het meer een leuke clinic voor vrienden dan een écht vrijgezellenfeest. Die avond na het eten zouden Martin en ik nog één duik doen en daarna konden we aan de zuip. Martin wilde tijdens de barbecue al een pilsje pakken, maar gaf hem uiteindelijk toch door aan zijn broer in de wetenschap dat hij nog van hoogte zou gaan springen. De veiligheidslessen die hij inmiddels zelf gaf stonden hem helder voor ogen.
De laatste sprong van de dag was in aantocht, de groep moest wachten in de bocht met een goed uitzicht op de sprong en Martin en ik klommen via een prima aangelegd ladderwerk naar de top. Ik zei Martin dat hij heel goed moest kijken waar ik sprong en met zijn ervaring kon hij dat ook prima inschatten. We spraken voor extra veiligheid af dat hij zou wachten tot ik weer naar boven was geklommen voordat hij zijn sprong zou doen, het was tenslotte zijn eerste keer vanaf deze klif. Ik sprong en ik had de sprong zo uitgemeten dat ik rakelings langs de rots schoot, ik kon hem bijna voelen onder water. Vol adrenaline die ik probeerde weg te ademen klom ik weer naar boven. Mijn hart was nog nooit zo heftig te keer gegaan. Nu was het de beurt aan Martin.
Ik had de groep instructie gegeven om Under The Sun van Dare af te spelen en het nummer schalde tussen de rotsen door. Daar stond ik samen met de man die ooit mijn grote liefde wegkaapte. Hoe ging je duik? Vroeg hij. Oh perfect, zei ik zo luchtig mogelijk: Ik heb afgelopen week al een keer of zes gesprongen. Voor het mooie zou je iets naar links nog moeten springen, want ik zat eigenlijk iets te veel rechts vanavond. Martin keek me aan. Zag ik wantrouwen in zijn ogen? Waarschijnlijk niet. Hij positioneerde zich perfect, boog zijn knieën en zweefde vervolgens in een prachtige vlucht naar beneden.
Holding back the fear
They point the finger every minute of the day
Doesn’t anyone care
Won’t they open the stairway for meUnder the sun
Where can we run
Under the sun
Where has love goneNothing lasts forever
Especially the things always wanted to
See the reddened sky
I long to be there where the eagles used to flyUnder the sun
Het water kleurde rood. Martin zijn schedel was in tweeën gespleten. In gedachten was ik al bij Karlijn, ik zou haar het nieuws vertellen en daarna zou ze troost bij mij gaan vinden….
