Kurt Vile is een hooggewaardeerde ondergewaardeerde artiest met een herkenbare eigen stijl, die een relaxte kruising is van shoegaze en indie-rock. Diens laid-back sound was niet mogelijk geweest zonder zijn band The Violators, waarvan ons op 4 mei 2023 multi-instrumentalist Rob Laakso is ontvallen. Daarom besteden we vandaag aandacht aan één van Vile’s (en Laakso’s) meest karakteristieke liedjes.
Rob Laakso is veel te vroeg overleden: hij werd slechts 44 jaar oud. De muzikant, producer en technicus leed aan cholangiocarcinoom, een agressieve vorm van galwegkanker. Hij laat een vrouw en twee kinderen achter. Zij laten in een Instagram-post weten hoe intens hij van het leven hield:
(Rob) was always busy with a new project to better himself, writing a new song, ready for an adventure, eager to try a new restaurant, go for a hike, take a sauna – so please go live life and try something new for him when you feel an ache creeping in.
Die levenslust deelde Laakso met zijn vriend Kurt Vile. Hoewel hij tijdens optredens van The Violators doorgaans bas speelde en niet echt op de voorgrond trad, was Laakso in de studio een multi-instrumentalist die echt zijn stempel drukte op het bandgeluid. Vile beschouwde hem echt als een recording partner.
Laakso speelde sinds 2009 mee op de meest succesvolle albums van Vile, waaronder Wakin on a Pretty Daze, B’lieve I’m Goin Down, Bottle It In en het in 2022 verschenen Watch My Moves. Eerder was hij de gitarist van de shoegaze-band Swirlies, later speelde hij ook mee met acts als Mice Parade, Amazing Baby en The Wicked Farleys.
Als gelouterde producer en audio-technicus had Laakso veel invloed op het werk van Modest Mouse, No Joy en ook Kurt Vile. Daarom verdient hij zeker credits voor het fijne geluid dat The Violators de afgelopen kwart eeuw voortbrachten. Eigenlijk wilde ik schrijven over de verslavende vibe van het bijna tien minuten durende Waking on a Pretty Day (2013) dat zelfs op mijn bruiloft uit de luidsprekers schalde, maar collega-blogger Remco Smith betuigde al eens eerder zijn liefde voor dit nummer.
Daarom kies ik voor Pretty Pimpin, het meest karakteristieke nummer dat Kurt Vile ooit schreef, met Laakso als bandlid en co-producer. De vervreemdende tekst van iemand die zichzelf ’s morgens niet meer herkent in de spiegel wordt begeleid door een complexe gitaarriff die hard klieft in je hersenen en nooit meer verdwijnt. Dat is de impact van Vile, maar zeker ook van Laakso.
Als muziekfanaticus was Laakso altijd op zoek naar mooie geluiden. Na zijn veelzijdige bandwerk bracht hij in 2022 zowaar een allereerst solo-album uit, onder de artiestennaam Raw Bell. Geen volledig album, maar eerder een EP met muzikale vingeroefeningen. Laten we Rob Laakso eren door naar zijn muziek te luisteren: naar The Violators, maar toch ook naar dat ene muzikale weeskind: The Raw Bell EP. Om het leven te vieren en nieuwe dingen te blijven ontdekken.
