Electric Light Orchestra – Eldorado

Van alle Electric Light Orchestra albums zijn er een beperkt aantal mijn favorieten: Out Of The Blue (voornamelijk door Concerto For A Rainy Day), het magistrale A New World Record en hun pièce de résistance Eldorado dat de subtitel A Symphony By The Electric Light Orchestra meekreeg. Ik durf het vergelijk met A Night At The Opera van Queen zonder meer te maken.

Eldorado is zwaar onderschat en is het eerste conceptalbum van de band. Jeff Lynne bedacht het scenario over een dagdromer die een fantasiewereld creëert om zijn dagelijkse beslommeringen en realiteit te ontlopen. De reden was een opmerking van zijn vader (een liefhebber van klassieke muziek) dat ELO onwelluidend was. De invloed van The Beatles in de muziek op Eldorado is overduidelijk. Het was ook het eerste album waar Lynne van een orkest gebruik ging maken. De hoes van de elpee toonde (in stijl met de fantasiewereld) de slippers van Dorothy uit The Wizard Of Oz.

Ik had On The Third Day al in de platenkast staan, maar bij de eerste tonen van Eldorado was ik verkocht. Het was het welbekende ritueel: ik liep de lokale platenzaak binnen, vroeg aan Hans wat er uit was, hij pakte standaard drie elpees en vrijwel altijd liep ik met deze naar buiten. Eldorado is een sublieme combinatie van progrock en klassieke muziek en was de reden dat ik de daaropvolgende albums tot en met Discovery zou aanschaffen.

Er wordt geopend met de Overture van Eldorado dat overloopt in het geweldige Can’t Get It Out Of My Head en de afsluiter is het titelnummer dat weer eindigt met de Finale. Zonder dat laatste stukje van circa een minuut mis je echt wat. Sowieso, koop dat album.

De opvolger van Eldorado (Face The Music) zou de opmars naar megasucces in de V.S. worden met hits als Evil Woman en Showdown. In de jaren ’70 werd ik sowieso elke keer bij de release van een nieuw album verrast. Livin’ Thing hoorde ik via Radio Luxemburg op mijn kleine transistor. Turn To Stone van Out Of The Blue was heel goed, maar Mr. Blue Sky bevestigde de grootsheid van het album. Discovery heb ik blind gekocht en het was mijn laatste ELO-aanschaf, want die was toch wel beduidend minder dan Out Of The Blue alhoewel Don’t Bring Me Down weer van de buitencategorie was. Bij Xanadu haakte ik af. Pas in 2001 zou ik weer een ELO-album aanschaffen (Zoom), maar de genialiteit van de elpees uit de jaren zeventig was definitief verdwenen.