Ze zijn vernieuwend, maar toch ook heerlijk toegankelijk. Ze worden op handen gedragen door muziekrecensenten en winnen volop prijzen. Ze kruisen R&B, Hiphop, Funk, Soul en die vreselijke categorieën Urban en Wereldmuziek. Maar toch kom je Young Fathers niet tegen in de Top 2000 en al evenmin in de Snob 2000. Behoorlijk ondergewaardeerd dus. Sterker nog: er is nog nooit over hen geblogd op Ondergewaardeerde Liedjes. Terwijl ze net weer een geweldig nieuw album uit hebben. Hoe kan dat? Hoog tijd om dit even recht te zetten.
Voor wie Young Fathers niet goed kent (en gezien bovenstaande analyse zou dat zo maar kunnen) toch even een korte introductie. Dit trio is afkomstig uit de Schotse hoofdstad Edinburgh. Graham Hastings heeft Schotse wortels, Alloysious Massaquoi komt oorspronkelijk uit Liberia en Kayus Bankole is het kind van Nigeriaanse ouders. Hun muziek laat zich lastig in hokjes stoppen, maar viel van begin af aan in de prijzen, met de Mercury Prize in 2014 voor hun debuutalbum Dead als meest opvallende bekroning.
Young Fathers adresseert maatschappelijke thema’s, vaak op heel poëtische manier. Toch kan de impact heel concreet zijn, getuige het weren van de band in 2018 van een Duits festival. Hun steun aan een Palestijnse actiecomité dat oproept om Israël te boycotten, werd door de organisatoren geïnterpreteerd als antisemitisch. Bandlid Bankole vraagt ook geregeld aandacht voor het doceren van het Schotse slavernijverleden op school.
De maatschappelijke betrokkenheid van Young Fathers vertaalt zich in bezwerende muziek, die je meesleept en niet loslaat. Het nieuwe album Heavy Heavy (2023) is misschien wel hun beste tot nu toe. Persoonlijk ben ik dol op het opzwepende openingsnummer Rice, maar minstens zo mooi is de eerste single Geronimo, die al in 2022 werd uitgebracht. Om onwetenden en twijfelaars over de streep te trekken, kies ik voor dat tweede nummer, niet in de laatste plaats vanwege de fraaie, metaforische tekst:
Sometimes bad guys don’t need to lie
Let the water, let the water run slow and wide
So I don’t hear you from the other side
Deaf to the sound of the dollar and pound
Get your elbows off the table, see the hell on earth
Breathe in like a lion, breathe out like a lamb
Legacies are for the sad, the wicked and hurt
Nobody goes anywhere, really
Dressed up just to go in the dirt
Het leven is zwaar, maar daar kun je ook over zingen zonder het te hebben over gangs, getto’s en guns. Net als veel andere nummers van Young Fathers werkt ook Geronimo toe naar een extatische climax, waarbij de klassieke couplet/refrein-opbouw al gauw wordt losgelaten. Sommigen noemen dat een trucje, maar het werkt, dus is het een prima stijlmiddel. Fraai is het krachtig gereclameerde derde couplet, waarin de drie heren het nummer naar een hoger plan tillen:
I’m on the verge of somethin’ divine that’s gonna keep me in line
Most of my life I’ve been thinking
Got the feeling that I’m caught in a bind
Being a son, brother, uncle, father figure
I gotta survive and provide
My momma said you’ll never ever please your woman
But you’ll have a good time trying
Die laatste zin is een grapje van moeder, maar met een serieuze ondertoon, aldus Massaquoi, Bankole en Hastings op hun Bandcamp-profiel:
It’s a track about contrast, because life is contrast – pushing through, giving up, all at the same time. Wanting everything and then wanting nothing, then wanting everything again. It’s kind of reflective of where we are at the moment, trying to remember how to do this again. Trying to make music and all of the other stuff that comes along with it. Trying to forget all the bad bits, just trying to get somewhere.
Het is een prima omschrijving van de muziek die Young Fathers maakt: reflectieve en contrastrijke experimenten, gemaakt in een klein keldertje zonder gastmuzikanten, bedoeld om te herinneren, om te vergeten en vooral om ergens aan te komen. En ja, dat komt aan. Dat komt binnen. Heavy, heavy. Hear it coming!
