Vanuit mijn werkkamertje kijk ik uit op het pleintje voor het huis, er staan bomen waar de vogels nu al weer af en aan vliegen. Op het raamkozijn hangen een aantal Post-It briefjes. Er staan daar een aantal namen van artiesten op waarvan ik nog graag eens een blog schrijf. Een naam die er al een hele tijd op staat is die van Kovacs. In 2015 bracht ze al een geweldig album uit waarbij (en dat is persoonlijk) ik vooral geraakt werd door haar fantastische stem. In 2023 heeft ze wederom een prachtplaat uitgebracht genaamd Child Of Sin. Het titelnummer is zo’n nummer wat iets met je doet. Het is kwetsbaar maar tegelijkertijd dreigend. Ik zei het al, haar stem is erg mooi en als je dan zo’n nummer als duet op de plaat zet met Till Lindemann van Rammstein, dan heb je twee stemmen die gezamenlijk onder je huid gaan zitten.
Het nummer gaat over haar verleden wat alles behalve rooskleurig was. In een interview met de Nieuwe Plaat zegt ze daarover: Ik heb als kind heel veel dingen meegemaakt. Dit nummer gaat vooral over misbruik dat toen heeft plaatsgevonden. Dat is eigenlijk nooit goed gezien of opgepakt. Ze vertelt over haar jeugd en hoe ze in heel veel mallemolens raakte. Er was jeugdzorg, medicatie, een diagnose met ADD, et cetera. Nu besef ik, sinds ik begonnen ben met therapie, dat het eigenlijk iets heel anders was. Daar gaat het liedje over. Over het accepteren en het erkennen ervan, maar uiteindelijk ook gewoon zeggen: Oké, dit is wie ik ben en ik begrijp wie ik ben.
Het is kunst als je dit weet te vertalen in een liedje wat pakkend is en intrigeert. De combinatie van die twee stemmen, ik zei het al, het is meer dan mooi, het is adembenemend. Allebei zeer herkenbaar, enigszins donker maar ook weer helder. Ondanks het onderwerp word ik toch wel heel blij van dit nummer van Kovacs, en het gehele album is van grote kwaliteit.
There’s nothing inside of me
So what will become of me? I don’t need your sympathy
Ik had al grote sympathie voor Kovacs maar met dit album en nummer is dit alleen maar toegenomen. Child Of Sin, maar dan wel één van zeer grote klasse.
Foto: Willem Wouterse