Zal ik het doen? Zal ik het écht doen? Deze mij onbekende LP van Alan Parsons Project aanschaffen? Ik vind hun muziek echt wel tof, maar straks staan er alleen maar liedjes op die ik én niet ken én niet leuk vind. Dan ben ik én mijn zuurverdiende geld kwijt én misschien ook nog mijn enthousiasme voor de band. Mijn vriendin signaleert mijn inwendige tweestrijd. Jemig… doe het nou gewoon! Het is maar negen euro. Ze duwt mij de LP in mijn hand. Hier! Je vindt die band toch leuk? Eh ja…Nou dan!
Ik stribbel nog wat tegen, mompel nog wat over mijn overvolle kast met LP’s, maar besluit uiteindelijk toch die negen euro op de toonbank te leggen en het desbetreffende album, Vulture Culture, mee te nemen naar huis. Daar gaat hij echter niet direct op de platenspeler. Ik durf het nog niet aan, want de cover van het album komt me niet bekend voor van de platenkast van mijn vader en ook de titels van de tracks doen bij mij vooralsnog geen belletjes rinkelen. En het waren tenslotte zíjn favorieten die mij de liefde voor deze band bijbrachten.
Een week later zet ik het alsnog op. En al bij de eerste tonen maakt opluchting zich van mij meester. Let’s Talk About Me herken ik direct uit de tijd dat wij op zaterdagavond vaak een kaartje legden met het gezin. Gezéllige, wárme tijden, met een chippie en een drankje en goede gesprekken. Het blijkt daarnaast niet de enige track die mijn vader van dit album kennelijk ook op zijn cassettebandje had opgenomen. Want ook The Same Old Sun kan ik direct woordelijk meezingen.
En hoewel alle tussenliggende nummers mij verder niet veel zeggen, passen ze helemaal in de stijl zoals ik die graag van Alan Parsons Project wil horen. Met bijzondere, bij voorkeur elektronische instrumenten, een gestage opbouw en een uitgesponnen refrein. Gerustgesteld plaats ik de LP terug in de kast. Ik heb er een pareltje bij!
