Van sommige liedjes weet ik nog exact waar ik was toen ik die voor het eerst hoorde. Ik stond in het keukentje van mijn opa en oma, waarschijnlijk tijdens een aantal dagen logeren. Het greep me meteen. Het jengelende gitaartje, de huilerige stem waarvan je je kunt voorstellen dat mensen er aan moeten wennen. Het gejodel van de tweede mannenstem. Intrigerend, irritant, alles tegelijk eigenlijk.
Het ging om Suspicious Minds en ik leerde dat liedjes dus in eerste instantie via de cover door Fine Young Cannibals kennen. Ik denk dat dat de waardering voor een liedje wel bepaalt: welke kende je eerder? Het origineel of de cover? Of, zoals in dit geval: de eerste of een latere cover? Want ook die van Elvis Presley is niet het origineel. Het origineel is van Mark James en dateert uit 1968.
Het liedje was niet een bijster groot succes, Elvis pikte het een jaar later op en het werd een nummer 1 hit in de VS en één van de iconische nummers van Elvis uit het latere deel van zijn carrière. Maar ook de versie van Elvis is dus een cover.
Zoals altijd bij verschillende versies: welke is eigenlijk beter? Dat is uiteraard een subjectieve kwestie. Had ik de Elvis versie gehoord, had ik de stem van FYC-zangers Roland Gift echt irritant gevonden, dan had ik mogelijk gezegd dat de Elvis versie de mooiste is. En misschien ook niet. Niettemin: voor mij die van Fine Young Cannibals ruimschoots favoriet. Waar zit hem dat in?
Elvis is al ietsje ouder ten tijde van Suspicious Minds. Aan zijn stem is te horen dat de jeugd er af is. Hij zingt het liedje daarmee wat bedachtzamer. Er zit wel iets van een country snik in, maar hier spreekt geen wanhoop. Elvis heeft er lang, heel lang, over nagedacht. Ook heel goed over nagedacht. Als de relatie op zijn einde loopt, zijn partner en hij elkaar steeds minder hebben te vertellen, neemt hij afscheid. We houden nog erg van elkaar, blijven zeker vrienden, maar zo gaat het niet langer. Zoiets. Terwijl hij zijn ex omhelst kijkt hij over haar schouder of er zich al weer een andere dame aandient. Noa dizze weer een frisse, zeggen ze wel eens in het Oosten van het land. Dat is het gevoel dat Elvis mij geeft.
Heel anders is dat bij Fine Young Cannibals. Sowieso is te horen dat zanger Roland Gift aanzienlijk jonger is. Maar dat niet alleen: hij is wanhopig. Met dit meisje had hij oud willen worden, zo stond het in de sterren. Maar het lukt niet, het gaat echt niet. Zij heeft hem bedrogen, heeft het met een ander aangelegd. Gift dacht dat hij er overheen zou kunnen stappen maar het lukt echt niet. These tears I cried klinken als tranen van wanhoop, van eenzaamheid. Waar bij Elvis I never lied to you niet echt waarachtig klinkt, als een rechtvaardiging achteraf, klinkt bij Gift het verdriet door. Ik heb echt nooit tegen je gelogen, waarom heb je dit mij aangedaan? Jimmy Sommerville met zijn tweede stem dikt het treurige nog eens flink aan. De muzikale omlijsting sluit niet aan bij de tekst, zoals bijvoorbeeld ook bij Johnny Come Home. Dansbaar, funky, pittig. Die contradictie verstrekt voor mij de boodschap juist.
Zelfde tekst, zelfde opbouw van liedje. Geheel andere uitwerking. Andere lading. Zo leuk kunnen covers, ten opzichte van eerdere versies, zijn.
