Het is alweer drie jaar geleden dat het Verenigd Koninkrijk uit de Europese Unie stapte. Brexit heeft het land geen goed gedaan. Engeland is teruggeworpen tot de Thatcheriaanse crisis van de jaren tachtig en daarvoor. De tijd dat dubdichter Linton Kwesi Johnson in een soort mengeling van Engels en Patois verzuchtte: Inglan is a bitch!
Linton Kwesi Johnson (24 augustus 1952) is een dichter van Jamaicaanse afkomst. Kwesi is de naam die kinderen daar krijgen als ze op zondag worden geboren. Hij kwam op 11-jarige leeftijd naar Engeland. Linton Kwesi Johnson groeide op in de wijk Brixton in Londen en sloot zich aan bij de Britse Black Panther beweging. Writing was a political act and poetry was a cultural weapon, vertelde hij in een interview over die tijd.
Inglan Is A Bitch staat op het album Bass Culture uit 1980 en werd een kleine hit in Engeland. Het is een gedicht uit de bundel Inglan Is A Bitch en gaat over het feit dat Britten van Caribische afkomst daar alleen maar slecht betaalde klotebaantjes kunnen krijgen. Maar de ietwat verbasterde slogan slaat natuurlijk op het hele leven in Engeland – en is dus post-Brexit actueler dan ooit.
Toegegeven, het is niet het beste gedicht van Linton Kwesi Johnson. Sonny’s Lettah – een brief van een jonge gevangene aan zijn moeder over racistisch politiegeweld – is veel ontroerender. En gedichten als Dread Beat An’ Blood, All Wi Do Is Defendin of Fite Dem Back (We gonna smash their brains in / Cause they ain’t got no fink in ‘em) zijn een stuk radicaler. Het is overigens een wonder dat een bundel met veel van die gedichten is opgenomen in de Modern Classics-reeks van de witte highbrow uitgeverij Penguin. Linton Kwesi Johnson – alias LKJ – is de tweede dichter waarvan al bij leven werk is gepubliceerd in de prestigieuze serie.
Alle gedichten zijn ook op muziek gezet, de meeste samen met de Britse ‘dubkoning’ Dennis Bovell. Dubreggae, weetjewel: muziek waarbij bestaande platen worden ‘gestript’ en voorzien van geluidseffecten en zware beats. Inglan Is A Bitch is wel een van de lekkerste dubs van LKJ en Bovell. Lome bassen, felle blazers, vette echo, een takketak-gitaartje – het zit er allemaal in. En daaroverheen ‘rapt’ LKJ op übercoole wijze. Heel relaxed proclameert hij zijn activistische teksten en zet daarmee de toon voor generaties rappers en reggae-toasters na hem. Alleen zijn die lyrisch lang niet zo scherp als Linton Kwesi Johnson.
Engeland na Brexit zou ook wel zo’n kroniekschrijver van de zwarte rebellie kunnen gebruiken.
