Het zegt u hoogstwaarschijnlijk niets, maar Denemarken had zijn eigen Beatles. The Beatles als in een mateloos populaire band, niet zozeer qua stijl. Op dat punt kun je ze beter vergelijken met het Keulse BAP, maar dan zingend in een andere onverstaanbare taal. Gasolin’, afkomstig uit Kopenhagen, begon in de nadagen van The Fab Four. Nog een overeenkomst: in redelijk korte tijd bracht de band acht albums uit en stopte op het hoogtepunt. Het Deense hoogtepunt dan, want het gebrek aan succes buiten de landsgrenzen was naast de bekende muzikale meningsverschillen de reden om ermee te kappen.
Ik had al vroeg aandacht voor muziek uit Scandinavië. Vooral het Deense Ache kon mij bekoren. Ook van Gasolin’ had ik wel eens gehoord, maar om een of andere reden nooit opgepikt. Totdat ik ergens in 1999 weer muziek ging maken met mijn oude maatjes van Private Means. Enkele jaren daarvoor was ik gestopt vanwege een deeltijdstudie, werd in dezelfde periode vader, en was eigenlijk ook wel een beetje klaar met dat aanklooien; ik was en ben nog steeds een matig muzikant. Maar toch, de jongens bleven vragen of ik weer mee wilde doen. Met z’n drieën was het behelpen. Een vierde man bood meer mogelijkheden.
Vooruit, ik weer naar de krakkemikkige oefenruimte – ’s winters bleef de sneeuw nog net niet binnen liggen, ’s zomers stak je de dievenmoord – en na een paar keer meedoen vond ik het plezier weer terug. Muziek maken blijft gewoon te gek, ondanks ieders beperkingen. We richtten ons op ons oude repertoire en vanaf dat moment ook covers, waarvan de laatste categorie tot op de dag van vandaag bepalend is. Enkele bekende hits, maar vooral nummers die we zelf leuk vinden en die we technisch gezien aankunnen. Eén van de eerste was This Is My Life van Gasolin’, al had ik dat aanvankelijk niet in de gaten; ik dacht dat het van de eerste band van mijn vrienden was.
Niets bleek minder waar en zo leerde ik Gasolin’ dan toch echt kennen. Het nummer is afkomstig van hun zesde album Efter Endnu en Dag (After Another Day, de band zong afwisselend in het Deens en Engels of bracht Engelstalige versies van hun albums uit voor de Europese markt). Het is de afsluiter die mooi overloopt vanuit het instrumentale nummer ervoor, gespeeld door een orkest. Het album wordt – om bij The Beatles terug te keren – gezien als hun Sergeant Pepper. De overeenkomst zit ‘m hier in de variatie van stijlen. Rock, een jazzy toets, een toefje Caribisch, een folkloristische lied, meer rock, dat orkestrale stuk en dan de meeslepende ballade This Is My Life.
Het was ons warm-speel-nummer. Even rustig erin komen. De gitarist zette ‘m al tokkelend in, dan driestemmige zang en vervolgens vielen bas, drum en toetsen in. Op driekwart een accordeonsolo. Bij Gasolin’ wordt dat ingevuld door een sopraan die veel hoger kan zingen dan wij. Sinds kort ben ik die derde stem. De gitarist die dat erbij deed moest vanwege zijn gezondheid helaas stoppen. Aan het samenspel van bijna een halve eeuw kwam zo een wat verdrietig eind. Gelukkig zien we elkaar nog en ook gelukkig dat een vroegere sologitarist hem wilde vervangen. We zijn weer met z’n vieren en pakken This Is My Life weer op. In een nieuw jasje. Zo is het leven.
