Als muziekliefhebber luister ik niet alleen graag naar muziek, maar ontdek ik graag nog steeds nieuwe muziek. Dat zie ik ook terug in mijn Spotify geschiedenis en zeker aan het eind van het jaar kan ik het niet laten om diverse eindejaar lijstjes van medebloggers of muziekcritici te beluisteren om zeker te zijn dat ik niets relevants heb gemist. Dat is vechten tegen de bierkaai natuurlijk, want er is zoveel muziek en steeds ontdek ik weer nieuwe mooie artiesten of nummers. Want, en dat is iets waar ik bijna nooit in teleurgesteld ben, ik kan mij nooit goed voorstellen dat een muzikant maar één goed nummer maakt, dus ik ga dan toch op zoek naar meer.
Via de muziekcritici van The New York Times kwam ik ook weer in allerlei lijstjes over 2022 terecht en één van de artiesten waar ik meer van ben gaan luisteren kwam echt binnen. Zij heeft ook echt een aantal uitstekende albums gemaakt. Ik heb het over Anaïs Mitchell, tot voor kort een voor mij onbekende singer-songwriter. En dat terwijl deze dame al heel wat bereikt heeft.
Want alhoewel ze muzikaal zich beweegt in de Folk, Americana en Countryfolk sferen kwam ze al in 2006 op het idee om een concept album op te nemen, wat uiteindelijk in 2010 uitkwam: Hadestown. En dit idee is zelfs uitgerold tot een musical die in 2019 bijvoorbeeld op Broadway stond en acht Tony awards won. Enkele jaren daarvoor draaide de musical ook al in Londen. Hadestown verbindt de Griekse oudheid (Orpheus en Eurydice) in een post apocalyptisch Amerika en begon dus als een folk opera. Op het album speelde Justin Vernon (Bon Iver) en vele anderen ook mee. Een uitstekend album overigens, zeer de moeite waard om te luisteren.
Je zou haar ook kunnen kennen van de zang op het album van Aaron Dessner en Justin Vernon, Big Red Machine, maar eerlijk gezegd hoor ik haar het liefst op haar soloalbums. In 2022 bracht zij dus een album uit, en dat was al even geleden. Ook een uitstekend album, maar ik ga terug naar 2012, toen zij het album Young Man In America uitbracht. Toen ik het album voor het eerst hoorde, dacht ik dat het ging over haar relatie met haar vader of opa, maar het ligt toch iets anders.
In interviews gaf ze aan dat dit album meer ging over de gevolgen van de recessie, het verlies van zekerheden en de groeiende onzekerheden in het leven. De nummers gaan over kinderen en over opvoeden, waarbij zij aangaf dat het voor haar ook wel een ding was dat ze (toen nog) geen moeder was op haar 30ste. Voor mij klinkt het als een intiem album. Niet zozeer muzikaal, maar wel tekstueel. Teksten die raken, heel dichtbij komen en dan omlijst worden door gitaar. En dan niet alleen gitaar, maar vaak ook blazers en piano. Op die manier vinden de teksten breekbare ondersteuning door de muziek. Erg mooi.
Mijn favoriet van dit album is het laatste nummer Ships. Het hele album lijkt hier samen te komen tot een track die alles samenvoegt.
Down at the docks, you and me walking
Watching you watching the ships
Coming into the harborYou told me again of your voyages grand
I loved you most when you spoke
Of the seven wondersAnd you reached in your coat
For your telescope
See what you could see
When your ship comes in
When your ship comes in
When your ship comes in, you’ll be happy
