En toen was ik een winnaar. Dankzij mijn muziekkennis won ik – na eerlijke loting – twee singletjes. Ik wist namelijk hoe de band I Spy heette voordat het I Spy heette. Ik moet wel zeggen, adel verplicht, ik had niet voor niets een uitgebreide blog over die band geschreven. De benodigde kennis had ik uiteraard paraat. (Het antwoord is Church Hill.) Al met al was ik de gelukkige winnaar van de CD-single Kite van I Spy. Tevens kreeg ik een originele Coney Island vinylsingle uit 1987. Trots liet ik het aan mijn kinderen zien en uiteraard moest de naald in Coney Island worden gezet. Plaatjes draaien, is er nog iets leukers dan dat? Het lijkt zo’n eenvoudig procedé, maar voor mij is het elke keer een gewichtig moment. Het doet me vaak terugdenken aan de tijd dat ik kennis maakte met het draaien van muziek.
Ik moet iets van tien jaar zijn geweest, ergens begin jaren tachtig. Ik had een oud pickupje – zonder versterker – en een stapel oude singletjes afkomstig uit de tijd dat mijn ouders nog jong waren. Ik heb die singletjes grijs gedraaid. De geur staat me nog bij, de kraakjes van het vinyl, en het turen naar de hoesjes. Een paar toppers benoem ik graag. Lucky Lips van Cliff Richard was zo tof in eerste instantie en de Twist And Shout EP van The Beatles was een tijd niet te overtreffen. Totdat ook het kwartje bij You Really Got Me van The Kinks keihard viel. Wow, wat een single was dat! Al met al kon het qua muzikale opvoeding een stuk minder. Jammer wel dat de singles eigenlijk door mijn ouders niet meer zelf werden gedraaid in die tijd. Later zijn ze zelfs weggeven (!) aan een platenverzamelaar, in ruil voor alle nummers op een cassettebandje. Ik weet het, doodzonde inderdaad.
Als ik goed nadenk weet ik me de meeste singles nog wel te herinneren. Eén specifieke wil ik nog graag benoemen. Een nummer waar ik lang niet meer aan dacht, maar de laatste tijd toch graag weer eens beluister: Go Now! van The Moody Blues. Het nummer was een top tien hit in Nederland in 1964, in Engeland bereikte het zelfs de eerste plaats. Het is echter niet de meest populaire track van de band. Die eer valt wellicht Nights In White Satin te beurt; deze staat nog altijd hoog in de Top 2000 bijvoorbeeld, terwijl Go Now! voor het laatst in 2014 in die lijst stond. Go Now! heeft echter voor mij zoveel meerwaarde. Mede door het sentiment.
Wat ik toen als kind niet wist over het nummer, weet ik nu wel: ik weet bijvoorbeeld dat het nummer een cover is van een soulnummer van Bessie Banks; Bessie’s man Larry Banks was één van de auteurs van het nummer, Cissy Houston en Dee Dee Warwick deden de achtergrond-vocalen op die versie. En nu weet ik ook dat de leadzang op de versie van The Moody Blues afkomstig is van Denny Laine, de man die tot 1966 in de band is gebleven. Laine’s verdere claim to fame was dat hij samen met de McCartney’s (Linda en Paul) oprichter van de band Wings was.
Van Wings hadden mijn ouders jammer genoeg niks gekocht, want dan had ik dat ook wat vroeger kunnen ontdekken. In de jaren zeventig kochten ze überhaupt wat minder vaak singles, met name wat meer LP’s. Die albums zijn er nog wel gelukkig, die zijn nooit weggeven en op een bandje gezet. Ik zou daar trouwens ook nog heel veel over kunnen vertellen, want het duurde niet lang voordat ik die albums ook ben gaan draaien. Wellicht iets voor een volgende keer. U merkt, lieve lezer, al met al word ik er een beetje melancholisch van. Misschien is het beter dat ik even afscheid neem nu.
