Het is eind jaren ’80 als blijkt dat er geen nieuwe echte commerciële opleving komt van symfonische rock. Met het succes van Marillion (met name Kayleigh en het album Misplaced Childhood) lijkt een nieuwe revival op komst. Bands als IQ, Pendragon, Twelfth Night krijgen platencontracten, maar nadat albums commercieel floppen worden ze ook weer snel gedumpt.
De band IQ neemt een andere route en richt een eigen platenmaatschappij op. Giant Electric Pea (oftewel GEP). Allereerst voornamelijk voor de eigen muziek van IQ (en aanverwante projecten), maar later ook voor andere artiesten in het genre. Zo werden ook de eerste albums van bijvoorbeeld de Amerikaanse band Spocks Beard of progmetalband Threshold uitgebracht, maar ook een neoprog-act als Jadis kreeg bij GEP de eerste echte kans.
Eind jaren ’80 was het Gary Chandler die is wisselende samenstellingen zijn muzikale stijl begon te ontwikkelen en veel nummers begon te schrijven, in de hoop hier ook een boterham mee te kunnen verdienen. In het licht van het feit dat platenmaatschappijen de handen aftrokken van bands die niet commercieel scoorden, was het voor Jadis niet makkelijk om iets uit te brengen. Maar toen Chandler het voor elkaar kreeg om IQ leden Martin Orford en John Jowitt bij de band te krijgen, kreeg hij ook de mogelijkheid om bij GEP een album op te nemen.
En dat werd gelijk een klassieker in de neo-progrock scene. Nummers die al enkele jaren oud waren, al veel live gespeeld zijn allemaal samen op dit album. More Than Meets The Eye is een gitaar georiënteerde plaat, waarbij Chandler van het begin tot het eind grossiert in de meest heerlijke gitaarsolo’s. De ritmesectie zit een beetje ondergesneeuwd in de mix, maar eerlijk gezegd boeit dit niet zo. Jowitt zou later uitgebreid de ruimte krijgen bij IQ en Arena om zijn baskwaliteiten tot meerwaarde te laten horen. Naast Chandler die helemaal losgaat, is er dan ook Martin Orford die uit zijn keyboard zalige klanken laat horen. Allemaal wel in dienst van Chandler.
Helaas zou het nooit meer beter worden. In 1994 verscheen nog wel Across The Water uitkomen, op zichzelf niet slecht, maar kon niet in de schaduw staan van het debuut. Langzamerhand werd het steeds minder met de band en Chandler, die eigenlijk maar op een album echt kon teren.
De stem van Chandler is zeker niet slecht, maar ik heb hier toch een duidelijke favoriet op dit album. Holding Your Breath is een instrumentaal nummer, waarmee het album eindigt. Een typische gitaarriff van Chandler, met ondersteuning van de keyboards van Orford. Op de studioversie valt de ritmesectie niet zo op, maar live wel. Dit is een uitvoering uit 1993 waarbij de band echt losgaat. Een heerlijke neo-prog klassieker.
