In het jaar 2022 zou schrijver en filmer Pier Paolo Pasolini 100 jaar zijn geworden. Zanger John Balance zou 60 zijn en zijn partner, geluidsmagiër Peter ‘Sleazy’ Christopherson, 67 jaar. Het heeft niet zo mogen zijn. Balance en Christopherson – die samen het duo Coil vormden – overleden in respectievelijk 2004 en 2010. Pier Paolo Pasolini (PPP) werd op Allerzielen, 2 november 1975, dood gevonden op het strand van Ostia, de badplaats bij Rome. Hij bleek gruwelijk vermoord.
In juni 2001 interviewde ik de heren van Coil, daags voor hun legendarische optreden in Paradiso. Ik schreef er dit over: Subversief. Dat is nog de beste typering voor het Britse duo en ‘echtpaar’ Coil. Ze brengen elektronische muziek uit een donkere wereld, die bol staat van dood, drugs, zwarte magie, perverse homo-erotiek en SM. Songtitels als The Anal Staircase, The First Five Minutes After Death, How To Destroy Angels (Ritual Music For The Accumulation Of Male Sexual Energy) en His Body Was A Playground For The Nazi-elite spreken boekdelen. Hun referenties zijn ook niet al te fris: alchemist Aleister Crowley, junkie en cut-up schrijver William S. Burroughs, Marquis de Sade en Charles Manson. Het contrast is dan ook groot als ik in het van Goghmuseum tegenover twee zeer beminnelijke Britten kom te zitten. Natuurlijk wordt er cake en thee met melk besteld.
Net zo’n duistere referentie is Pier Paolo Pasolini. Kort voor zijn dood maakte hij de arthouse-film Salò O Le 120 Giornate Di Sodoma, naar aanleiding van de verhalen van – jawel – Marquis de Sade. Het zit vol gruwelijke beelden van seks, geweld en vernederingen (veel ophef was er over de scènes waarin de jonge slachtoffers menselijke uitwerpselen moesten eten). Het zou de eerste film in een drieluik zijn, maar zover is het nooit gekomen. PPP werd een paar maanden later op brute wijze vermoord in Ostia. Zijn hart was uit elkaar gespat, zijn gezicht opengereten en er was meermalen met een auto over hem heengereden. De werkelijke omstandigheden bleven onduidelijk. Was het een politieke moord? We zullen het nooit weten. Al snel werd de schuld geschoven op een 17-jarig schandknaapje: Guiseppe Pelosi.
Op het album Horse Rotorvator uit 1986 beschouwde Coil de bloeddorstige moord op PPP als romantische daad. Het leidde tot een van de lieflijkste liedjes uit hun oeuvre, vernoemd naar de Romeinse badplaats. Maar dat thema. Was dat om aanstoot te geven of afschuw te wekken? Nee, zei Sleazy in 2001: We hebben nooit onder stoelen of banken gestoken dat we geïnteresseerd zijn in seksuele excessen, maar we hebben ook nooit iets gedaan om alleen maar te shockeren. John Balance vulde aan: We doen wat we doen en zijn ons altijd bewust van de consequenties. We hebben een soort missie om het werk van mensen als William Burroughs en de surrealisten voort te zetten. En dus ook het werk van PPP, zo bleek. Dat leverde hele intrigerende muziek op.
