Recent stond er op deze site reeds een verhaal over Peter Perrett, de singer-songwriter die het meest wordt geassocieerd met het nummer Another Girl, Another Planet uit 1978 (van zijn band The Only Ones). Maar er zijn genoeg redenen voor een vervolgverhaal. Je doet hem namelijk zwaar tekort als je zijn overige muziek links laat liggen. Bovendien was hij lang drugsverslaafd; maar toch kwam hij weer terug. En hoe. Hij heeft twee prachtige soloalbums uitgebracht: How The West Was Won in 2017 en Humanworld in 2019. Deze albums zijn zo goed dat het bijvoorbeeld verdomde lastig is hiervan slechts één nummer als favoriet te duiden. Maar het roept vooral ook vragen op: hoe heeft hij kunnen overleven? En waarom wist hij uiteindelijk weer zo goed voor de dag te komen?
Perrett is nu zeventig jaar, maar zijn discografie is erg kort en overzichtelijk. Na drie uitstekende albums met The Only Ones tussen 1978 en 1980 duurde het tot 1996 voordat er iets nieuws van hem uitkwam: het album Woke Up Sticky van zijn band The One. Het duurde daarna dus nog een keer meer dan twintig jaar voordat zijn er vers plaatwerk van hem verscheen. Eén van de redenen voor deze gigantische gaten in zijn curriculum is zijn drugsgebruik. Hij is regelmatig behoorlijk verslaafd geweest. Al vroeg in zijn leven kwam hij met drugs in aanraking, al ruim voordat hij aan de weg begon te timmeren met The Only Ones. Hij verdiende zelfs een tijd zijn geld met de wiethandel. De tekenen van een leven lang drugsmisbruik zijn hem aan te zien. En ook heeft het zijn gezondheid behoorlijk beschadigt. Zijn longen waren op een gegeven ogenblik zo verrot door de crack dat hij amper een liedje tot een goed einde wist te brengen zonder een zuurstofmasker. Al met al is het niets minder dan een wonder dat de lange periodes van afwezigheid zijn talent nergens heeft aangetast. How The West Was Won – zijn eerste echte soloalbum na een lange stilte – is zelfs bijna perfect.
In 2017 was hij vijf jaar clean. Rock’n’Roll was terug in zijn leven en How The West Was Won was een fantastische artistieke comeback met veel interessante aspecten. Zo is de openingstrack – tevens de titeltrack – How The West Was Won al buitengewoon boeiend te noemen. En er is iets grappigs mee aan de hand. Dat nummer speelt namelijk wel heel erg leentjebuur bij Sweet Jane van The Velvet Underground geschreven door Lou Reed en If Not For You van Bob Dylan. Maar dat geeft eigenlijk niet. Met name omdat dat uiteraard niet de meest verkeerde songwriters zijn om wat bij aan te pappen. En omdat Peter Perrett desondanks echt een sfeer weet neer te zetten die geheel eigen is.
