Wat een ongelofelijke kutplaat, was mijn eerste gedachte toen ik in 1978 I Can’t Stand The Rain van Eruption hoorde. Featuring Precious Wilson stond er op het hoesje van de single. Nou en? Wie is die Precious Wilson dan wel helemaal? Helemaal niemand, want haar ‘carrière’ moest nog beginnen. Ik heb het opgezocht: twee Top 10 hits in Zwitserland, vier klein hitjes in Duitsland en twee magere in Nederland. Ze had overigens wel een goede stem.
De reden waarom ik zo ageer is omdat ik het origineel door Ann Peebles kende en die was weliswaar beter, maar niet iets waarvoor ik naar de platenwinkel zou rennen. Aardig, maar niet schokkend. Het kabbelt teveel. Peebles’ hitje uit 1970 Part Time Love vond ik aanzienlijk beter. Ze is een gewaardeerde Soulzangeres, maar zonder grote hits.
Overigens zou Tina Turner in 1985 I Can’t Stand The Rain ook nog coveren en die zielloze uitvoering had ze zich kunnen besparen. Hou me ten goede, ik vind Tina een uitstekende zangeres, maar dit was totaal overbodig. De single had als tweede liedje een cover verkrachting van Prince’s Let’s Pretend We’re Married. Met andere woorden, geen van deze versies maakten het dat ik mijn mening over I Can’t Stand The Rain ging wijzigen. Ik wisselde acuut van zender wanneer het voorbij kwam.
Circa negen maanden geleden was ik materiaal aan het verzamelen voor Pinguin Vintage (muziek uit de periode 50-70’s) en besloot dat ik niet om I Can’t Stand The Rain heen kon. Het is toch een grote hit geweest, en daarom koos ik in eerste instantie voor het origineel van Ann Peebles, ondanks het feit dat Eruption er een hit mee had. Tegelijkertijd onderzoek ik of er andere (lees betere) versies te vinden zijn en hierbij leerde ik die van Humble Pie kennen.
Humble Pie is zo wie zo een zwaar onderschatte rockband. Opgericht in 1969 door niemand minder dan Steve Marriott (Small Faces); de andere bekende naam is Peter Frampton (The Herd). Marriott’s stem was vol van Soul en wist bijvoorbeeld een cover een geheel nieuwe jas aan te trekken (luister ook maar eens naar Black Coffee) en op deze wijze werd I Can’t Stand The Rain eindelijk een spannend lied. Hun enige echte hit was Natural Born Bugie, maar ze hebben een aantal verschrikkelijk goede albums op hun naam staan. Hun livealbum Performance Rockin’ The Fillmore is niet alleen verplichte kost, maar is een iconisch optreden. Vanaf 1973 neemt de kwaliteit geleidelijk af; waarschijnlijk mede door het vertrek van Frampton. Een jaar later komt Thunderbox uit met daarop de geweldige cover van I Can’t Stand The Rain. Overigens vind ik Thunderbox een uitstekend album, maar de critici dachten er anders over.
