Eerder deze maand schreef ik over de kakofonische achtbaan van het Londense trio Black Midi. Vandaag zetten we die trend mooi door met zevenkoppige post-punk/rock sensatie Black Country, New Road. Er zijn wat wisselingen in de samenstelling van de band geweest, waar ik later nog even op terugkom, maar op de dusver uitgebrachte albums zijn standaard een basgitarist, een saxofonist, een toetsenist, een violist, een drummer en twee gitaristen te vinden (waarvan vijf bandleden ook nog vocalist zijn). Kortom, als je opzoek bent naar iets ongecompliceerds en makkelijk doorluisterbaars kun je bij deze doorklikken naar de volgende blog.
Ik ben echter dol op gecompliceerde dingen, zeker als gecompliceerd betekent dat er live blazers in een experimentele rockband zitten. Vanaf het moment dat ik BCNR leerde kennen was ik dan ook verkocht. Hun debuutsingle Athens, France’ kwam uit in Januari 2019, en het is werkelijk ongekend hoe sterk deze binnenkomer is. Ongeveer twee jaar later volgde debuutalbum For The First Time. Hierop zijn invloeden van en referenties naar héél erg veel verschillende artiesten te horen. Om eventjes een greep uit de mengelmoes te doen: Slint, Nick Cave, Steve Reich, Kanye West, Black Midi, Kurt Vile, Frank Ocean en ga zo maar door. Verder zitten in het debuut hele explosieve, experimentele elementen en grote passages van improvisatie. Toch hangt het wel samen, met Isaac Woods die de hele boel aan elkaar praat/zingt met verhalen die tussen clichés en poëzie in balanceren, zoals in Sunglasses:
I am invincible in these sunglasses
I am the Fonz, I am the Jack of Hearts
I’m looking at you and you cannot tell
I am more than the sum of my parts
Ongeveer een jaar later, in januari 2022, volgde Ants From Up There. En wat een kanon van een album is dat. Een zeer goeie kandidaat voor mijn 2022-album-lijstje. Waar het debuut soms wel heel erg hard en experimenteel is wordt in AFUT intense emotie samengevlochten met ingewikkelde, dromerige instrumentatie van een band die overduidelijk heel erg goed op elkaar ingespeeld is. Extra jammer dus dat Woods vier dagen voor het album werd uitgebracht aankondigde wegens persoonlijke, mentale problemen uit de band te stappen. Maar dit is absoluut een project waar ze trots op mogen zijn.
Voorafgaand aan de release werden al een aantal singles uitgebracht, waaronder Concorde op 30 november 2021. Ik woonde destijds in Oslo waar het -15 was en ik net voor de tweede keer in een maand tijd verhuisd was, mijn familie miste maar ook heel erg veel lieve vrienden om me heen had. Een vreemde situatie om je in te bevinden. Dit nummer had ik op repeat staan, en ik kan er nog steeds niet naar luisteren zonder het gevoel van die periode lichtjes terug te krijgen, en daar dan ook weer een beetje emotioneel van te worden. Concorde is in essentie een liefdesliedje, waarin Woods iemand waar hij verliefd op is vergelijkt met ‘s werelds eerste supersonische passagiersvliegtuig: Concorde. De progressie is het hele nummer lang hetzelfde, maar dankzij de aanzwellende blazers en een toegevoegde mandoline blijft het verrassend. En vooral heel erg ontroerend. Ook in dit geval balanceert de tekst weer tussen cliché en poëzie. Gezongen weet het me altijd te raken, maar als ik het opschrijf (zoals ik eigenlijk wilde doen voor de battle van de mooie zin) verdwijnt de magie. Maar één oplossing dus: luisteren!
