Zweterige handpalmen of in medisch jargon palmoplantaire hyperhidrose: waarom zou je je band zo noemen? Zelf heb ik het idee dat een opvallende bandnaam werkt, maar dan wel een die ook goed is. Kwam je jaren terug nog weg met jezelf Kevers of Koningin noemen heden ten dagen moet er toch een wat langere brainstorm aan te pas komen. Sweaty Palms valt bij mij niet onder prima bandnaam, de muziek maakt echter alles goed!
Vrijdag 18 december 2015, The Old Hairdressers centrum voor de kunsten in Glasgow: er is een feestje van Green Door Studio die acht jaar bestaan. Voor vijf Pond entree wordt er getrakteerd op vijf bands uit de omgeving. Een plek waar je je kan laten zien, kijken of je een platencontract binnen kan slepen. De band maakt er een puinhoop van: de gitarist morst drank op z’n versterker waardoor halverwege de show het apparaat ermee ophoudt. Ondanks dat er een nieuwe gitaar wordt gevonden geeft de organisatie aan dat dit hun laatste nummer wordt. In het enthousiasme om groots af te sluiten klimt de zanger op het drumstel, de bekkens vallen om en terwijl de zanger op de grond beland valt de kick drum boven op z’n hoofd.
Nu zeven jaar later zijn we een album, een doos vol singles en plus minus 20 bandleden verder en blijft de band trouw aan de Green Door Studio in Glasgow. Met Robbie Houston (Zang + Gitaar) en Ronan Fay (Gitaar) als enige echte vaste leden. Zelf zegt Robbie daarover in een interview met Bella Calledonia: Sweaty Palms heeft vanaf het begin een soepel ledenbeleid gehad. Het is gewoon onderdeel van de band geworden. Het werd een beetje ontmoedigend, maar we zijn er nu aan gewend. Ik en Ronan zijn altijd degenen geweest die het ding aanstuurde. Je weet hoe het is, mensen kunnen zich niet binden, mensen groeien op, hebben gezinnen enz.
Zanger Robbie geeft vaak aan dat Mark E. Smith, de in 2018 overleden zanger van The Fall, een grote inspiratie is maar de inspiratie komt niet alleen uit muziek maar ook uit boeken, film en andere kunstvormen.
Zelf was ik eigenlijk direct om toen ik begin 2018 de single Captain Of The Rugby Team hoorde: een nummer over de buitensporige vorm van vrouwenhaat vermomd als Lad Culture in onze samenleving. Maar direct ook een plaat met onweerstaanbare melodie en aanstekelijk refrein.
