Black Midi – 27 Questions

Ik wacht al maanden op de beste gelegenheid om over deze band te schrijven, en nu is het dan eindelijk zover: Black Midi. Ik ben al ongeveer een jaar lang volledig geïntrigeerd door dit Londense trio, en kan werkelijk niet genoeg lof uiten over hun liveoptredens, studio-albums, videoclips, memes, etc. Mijn vrienden worden er soms helemaal gek van, maar voor mij is het een van de meest onvoorspelbare, vernieuwende en interessante bands van de afgelopen vijf jaar.

Goed uhm… waar te beginnen? Black Midi zijn gevormd in London in 2017, waar de bandleden elkaar leerde kennen via hun gezamenlijke opleiding op de BRIT School for Performing Arts and Technology. Het genre muziek dat ze maken? Nou, dat is er dus eigenlijk niet. Je zou het wellicht kunnen omschrijven als een experimentele combinatie tussen post-punk, progmetal, jazz-fusion, math/avant garde rock, noise rock, Folk en Western – eigenlijk alles behalve het Japanse genre Black Midi zelf – maar dan begrijpt niemand meer waar je het over hebt. Het belangrijkste is dat het op de een of andere manier werkt.

De carrière van black midi is officieel begonnen in de veelbelovende Windmill In Brixton. Hierop volgde een van de sterkste debuut-nummers die ik ooit heb gehoord, namelijk het maniakale Bmbmbm. Genadeloos hard, industrieel gebeuk (het doet me altijd een beetje denken aan een drukpers) met daaroverheen leadzanger Greep die op steeds ironischere wijze schreeuwt: She moves with a purpose. Volledig gestoord maar ongekend vet. Hierop volgde het legendarische debuutalbum Schlagenheim; niemand weet wat het is of waar het ligt. Met ongeveer een jaar later een bizar spoken-word album dat alleen op Bandcamp te vinden is. In 2021 volgde het meer jazz-geïnspireerde Cavalcade’ (hoogtepunt: Ascending Forth!). Ten slotte kwam op 15 juli 2022 het album Hellfire uit, en dit overstijgt alle verwachtingen die al gezet waren door de voorgaande albums. Alle nummers op deze plaat zijn even wispelturig en toch strak met ongekend drumwerk van Morgan Simpson, gestoorde zang van Geordie Greep, constant wisselende gitaarrifjes van Cameron Picton en ontelbare gastinstrumenten. Het is één grote, kakofonische achtbaan, maar absoluut geen ongeleid projectiel. Alles zit superstrak en weldoordacht in elkaar. Het overkoepelende thema op Hellfire is de afwezigheid van moraliteit. Dit onderwerp wordt verkend via filosofische vragen of uitspraken met scherpe humoristische randjes, maar ook via verhalen met terugkerende karakters die niet zouden misstaan op Nick Cave’s Murder Ballads.

Mocht je nu benieuwd zijn geworden, dan raad ik je aan om eens naar 27 Questions te luisteren. Deze afsluiter van Hellfire geeft denk ik een redelijk goede indruk van de achtbaan waar Black Midi toe in staat is. Ik voorspel dat je het ofwel heel erg vet vindt, of niet weet hoe snel je het af moet zetten, there’s no in between.