Voor een muziekliefhebber ben ik eigenlijk opvallend slecht op de hoogte van muziek uit de laatste tien jaar. Zo moest ik eind vorig jaar dé 2021-battle aan me voorbij laten gaan, tot verbazing van een enkele collega-blogger. Natuurlijk lees ik ‘de bladen’ en let ik goed op als een recensent ergens de loftrompet over afsteekt, maar als historicus lijk ik toch voornamelijk geïnteresseerd in het verre verleden. Recente vinyl-aanschaffen betreffen meer dan eens heruitgaven van onontdekte parels of ik val weer als een blok voor onvoorzien nieuw werk van een reünie-act uit de vorige eeuw.
Er blijkt echter één band waar ik, al spittend door het vak ‘recente aanschaffen’, bij bleef hangen en waarvan ik achteraf van dacht: díe had ik natuurlijk in stelling moeten brengen voor bovengenoemde battle! Dan dient zich echter een ander probleem aan: nieuwe platen die er toe doen, hoor ik dikwijls pas maanden nadat ze zijn uitgebracht. Letterlijk en figuurlijk ben ik een historicus c.q. onderzoeker van journalistiek die achter de feiten aan loopt. Erg onhandig, de band die ik voor dit blog in gedachten had, volg ik immers al vanaf hun eerste album: Parquet Courts uit Brooklyn, New York.
Zul je altijd zien dat een collega ze recent ook al in de schijnwerpers plaatste. Tegelijkertijd passeerden de heren hier lang niet vaak genoeg de revue. Terwijl ze met vijf fantastische albums en drie op zijn minst interessante tussendoortjes een ijzersterk repertoire wisten op te bouwen. Van de Modern Lovers meets Pavement-aanpak van Light op Gold (2012) tot de ietwat commerciëlere benadering met hulp van Danger Mouse op Wide Awake (2018): iedere verrassende wending pakt wonderwel uit en staat als een huis. In essentie blijven ze hetzelfde, maar net weer even anders!
Ook de afslag die ze vorig jaar op Sympathy For Life namen had ik niet zien aankomen: een update van The Stone Roses circa Fools Gold meets Brian Eno in de hoogtijdagen van Talking Heads. Ditmaal viert het experiment hoogtij en duurde het wat langer eer ik het doorgrondde. Wat een onverminderd briljante zet! Vooral Marathon Of Anger lijkt aanvankelijk onherkenbaar, maar kan niet anders dan van Parquet Courts zijn. Dat ‘verkeerde been’ is wat de historicus in mij kennelijk nodig heeft om eens goed te worden wakker geschud. Maar wat moet ik nu de met dé 2022-battle?
