Soul! Een ondergeschoven kindje op de mainstreamradio, maar ook in de bekende jaarlijsten. Ik ben een soulliefhebber en struin CD-bakken en het internet af naar de onbekende pareltjes en het liefste op een vergeten label. Natuurlijk, er zit soms ook veel bagger tussen, maar in welk muziekgenre niet?
Tegenwoordig bemerk ik een revival van de oude Soul en Rhythm & Blues en dan bedoel ik niet de hedendaagse meuk, maar terug naar de roots. Gelukkig, want in de jaren ’80 liep de kwaliteit snel en fors terug. Het daaropvolgende decennium kwam de intrede van de mierzoete semi-soul c.q. R&B van bands als Boyz II Men. Jeuk kreeg ik er van. Het vreemde is dat in die periode het juist de blanken waren die de echte Soul in leven hielden, maar hokjesgeest zoals men tegenwoordig kent heet het dan ineens Blue Eyed Soul. Hall & Oates waren min of meer de voorlopers, maar hun liefde voor deze muzieksoort is met de paplepel ingegeven. Ze woonden in Philadelphia en speelden de soulmuziek met de zwarte muzikanten. Paul Weller brak met de punk en richtte The Style Council op. Maar google de lijst van Blue Eyes Soul artiesten maar eens, want er staat daar toch een onzin in. Hoe verzin je het om Adele, Boy George, Elton John, Maroon 5, Sam Smith, Justin Timberlake en Van Morrison hierbij te noemen, maar hiermee min of meer ook de belachelijke en discriminerende scheiding tussen zwarte en blanke muziek aan te geven. Mag ik er op wijzen dat onder andere soulgigant Smokey Robinson blauwe ogen heeft? Soulmuziek is soulmuziek. Huidskleur heeft daar geen reet mee te maken. Bijvoorbeeld Living Colour maakt steengoede funkrockmuziek of moeten we daar een nieuwe categorie voor gaan bedenken? En Black Metal zijn voornamelijk blanke gasten met gitaren. Dan kan het wel?
Volgens de bekrompen indeling zou ook Izo Fitzroy ‘slechts’ Blue Eyed Soul zijn, terwijl ze een rauwe maar toch volle (vergeef me: zwarte) stem heeft die een trein doet stoppen. De emoties spatten uit haar liedjes, mede doordat ze met een gospelkoor werkt. Haar grote voorbeelden zijn Janis Joplin, Susan Tedeschi, Michael McDonald, Beth Hart en de Soul van Motown en Stax. Persoonlijk hoor ik Beth Hart terug, maar beter want Hart klinkt soms als een blatend schaap.
Haar debuutalbum kwam pas in 2017 uit (Skyline), terwijl ze al in 2003 de prijs voor beste nieuwkomer van The Guardian ontving en in 2012 zingt ze in de Hiphopgroep The Yesmen (Waiting For The Stars). Ze is daarna jarenlang stemcoach voor de cast van Matilda op West End. Skyline werd goed ontvangen, maar de opvolger duurde enige tijd vanwege een depressie na de zelfmoord van een goede vriend en een vervelende relatiebreuk. Veel van de teksten op het tweede album How The Mighty Fall uit 2020 zijn een vertaling van die ervaringen en gevoelens. Het album is in een woord geweldig en divers met een vleugje Blues en zou hoog in de albumlijsten moeten staan. Maar ja, Soul. Een ondergeschoven kindje. Laat ik er dan maar een twist aan geven en een danstrack kiezen: I Want Magic. Sensationeel lekker.
