Dit jaar verscheen alweer het vierde album van de Nieuw-Zeelandse singer-songwriter Aldous Harding, in 19990 geboren als Hannah Sian Topp. Wederom positieve reviews, maar toch mag ze gerust nog steeds worden beschouwd als zwaar ondergewaardeerd.
Slechts eenmaal eerder schreef iemand over haar op Ondergewaardeerde Liedjes (kudos voor Remco Smith!), al betrof dat een duet op een album van haar ex Marlon Williams. Haar solowerk is minstens zo spannend en intrigerend, dus hoog tijd om de schade in te halen in deze zomermaand waarin nieuwe artiesten centraal staan.
Hoewel ik Hardings nieuwe album Warm Chris ongereserveerd aanbeveel, wil ik toch vooral een lans breken voor het nummer dat me al drie jaar lang diep in mijn hart raakt, elke keer als ik het hoor. The Barrel klinkt bedrieglijk zacht en lieflijk, want het is een intens en gelaagd nummer, waarmee Harding bijkans fluisterend enorm veel emotie weet op te roepen, zonder sentimentaliteit of geschmier.
It’s already dead
I know you have the dove
I’m not gettin’ wet
Looks like a date is set
Show the ferret to the egg
I’m not gettin’ led along
Enig idee waar dit over gaat? Ik niet. Dat is typisch Aldous Harding, die uitblinkt in abstracte, onbegrijpelijke teksten. Ze heeft ook geen behoefte om haar liedjes uit te leggen, vertelde ze in 2019 tegen Bob Boilen van NPR, die haar specifiek vroeg naar de betekenis van de tekst en de videoclip van The Barrel. Haar antwoord: I feel we’re expected to be able to explain ourselves after we’ve worked the space and have purpose in a little bag that you carry around everywhere. But I don’t necessarily have that in me the way you might think.
De muziekvideo van The Barrel is minstens zo fascinerend als het nummer zelf. Te midden van beige gordijnen zien we Harding een stijf dansje doen, gekleed als een Amish met een te grote hoed op haar hoofd. Gaandeweg het nummer gooit ze haar Staphorster tenue af en gaat ze helemaal los in haar ondergoed met twee sambaballen. Als je me niet gelooft, moet je de video echt zelf even tot het einde kijken.
Voor de tekstanalisten is het goed om te weten dat Harding in datzelfde gesprek met NPR vertelt dat ze bewust geen relatie heeft gelegd tussen de tekst van haar nummer en de beelden in de video. Toch valt dat te betwisten, want er zijn wel degelijk parallellen te trekken. Zo rukt Harding zich in de clip overduidelijk los uit een keurslijf, terwijl ze zingt: I’m not gettin’ led along. Bovendien oogt de openingsshot waarin de camera door opgerolde doeken glijdt als het perspectief van een baarmoeder. Dat correspondeert met de veelgehoorde suggestie dat The Barrel gaat over geboorte of een miskraam, getuige de tekstuele verwijzingen naar kinderen, duiven, eieren en een geplande datum.
The wave of love is a transient hurt
Water’s the shell and we are the knot
But I saw a hand arch out of the barrel
Hoe cryptisch de tekst van Harding ook mogen zijn, ze weet er enorm veel gevoel in te leggen. Bewust of onbewust voel je wat ze min of meer bedoelt. Haar muziek is in alle opzichten verrassend en ontregelend, waarbij ook haar manier van zingen opvalt: die is enorm intuïtief en alles behalve voorspelbaar. Daarover zegt Harding in een interview met Pitchfork: I use my voice like an instrument, and – like language or clothing – I don’t feel like different kinds aren’t mine to use. It just happens, and unless I listen back and go, ‘Oh, I’m in trouble with that’, I just leave it the way it is. For me, taking identity too seriously is really detrimental to my music. People say to me, Why don’t you use your real voice? But what people don’t understand is that I don’t know what my normal voice is anymore. In a lot of ways, I feel like the songs are like secrets that the muse is keeping from me.
De stem, de teksten, de videoclip, de dansjes – het draagt allemaal bij aan de magie die de muziek van Aldous Harding omringt. Bijzondere muziek verrast en verwondert. Daarin slaagt de in Wales woonachtige Nieuw-Zeelandse als geen ander. Ondanks of juist dankzij de perziken, eieren en duiven waarover ze zingt.
