Party Boy van Marlon Williams heeft zo’n vibe die je typisch terug hoort in films van Quentin Tarantino. Dezelfde jaren-60-onheilspellende-surf-dude-vibe. Het liedje draaide ik regelmatig in 2018, pas later kwam ik er, dankzij Remco Smith in de 2018-battle op Ondergewaardeerde Liedjes, achter dat hij datzelfde jaar ook een hartverscheurende ballad had uitgebracht. Met Aldous Harding nog wel. Andere stijl, maar ook met datzelfde ouderwetse Chris Isaak-achtige randje. (Diezelfde Remco bracht Marlon dit jaar ook nog eens onder de aandacht in de battle over intens verdrietige muziek.)
Voor een vader van een pubermeisje aan het begin van de puberteit is Party Boy heel herkenbaar.
Party Boy, I don’t like you
I don’t need to know you mean to be a party boy
If I find you, If I catch you, sniffin’ around my pride and joy
I’ll find you, boy, and you can party at the bottom of the sea
De zanger uit Nieuw-Zeeland heeft dit jaar weer wat nieuw materiaal uitgebracht, dat iets lichtvoetiger en poppy klinkt. Nog steeds leuk en muzikaal, maar geef mij het iets dramatischere werk van een paar jaar geleden maar.
