Ben je wel eens bij een concert (of ander evenement) geweest waar iemand vanuit de zaal heeft geroepen play Free Bird!!!? Ik persoonlijk niet, maar Reddit heeft me geleerd dat het blijkbaar een veelvoorkomend fenomeen is bij Indie Rock (onder andere van Parquet Courts), maar ook bij baseball, kerken, en zelfs het youth inauguration ball van Obama…? Er zijn meerdere achtergrondverhalen van waar deze meme haar oorsprong vindt, maar het komt erop neer dat iemand in een totaal ongepaste en niet-Lynyrd Skynyrd-gerelateerde situatie oproept om Free Bird te spelen. Zoals over de meeste zaken in het leven zijn mensen enorm verdeeld over de humoristische waarde van deze grap, met sommigen die er helemaal gestoord van worden (zie bijv. De Musicians Against the Calling Out of Freebird Facebook) en anderen die natuurlijk vrolijk door blijven roepen.
De reden dat ik op deze meme stuitte is dat ook Parquet Courts tijdens hun live-optredens meerdere malen aan de Freebird ten prooi zijn gevallen. De band besloot deze grap echter om te draaien door een nummer dat oorspronkelijk Credits For A Film About The Vietnam War zou heten om te dopen tot Freebird II.
Nu doet die titel (en het verhaal erachter) misschien denken dat het nummer puur ironisch en gekscherend bedoeld is, maar dat is niet het geval. Freebird II is namelijk geïnspireerd op de moeilijke jeugd van Parquet Courts’ leadzanger, Andrew Savage: This song with a silly title is about growing up in economic uncertainty, and the sort of colorful problems that go with coming up that way – and how they follow you your whole life and sometimes you just don’t have that many people who can relate to them. Addiction, turmoil, incarceration and mental instability were themes of my childhood. Anyway, it’s about me and the way I was raised, coming from dysfunction while not letting dysfunction define you. (Savage, 2018, NPR)
In de tekst van Freebird II hoor je deze thema’s inderdaad vrij letterlijk terug. Toch blijft het een Parquet Courts-nummer, en heerst er dus niet de boze, gekwetste sfeer die je soms tegenkomt in (post)punk. Dat komt door de manier waarop de tekst wordt voortgebracht (een soort combinatie tussen praten, schreeuwen en zingen), en doordat de instrumentatie eigenlijk heel erg vrolijk is.
Maar dan nu de voornaamste reden dat ik Freebird II hier in het zonnetje wil zetten, namelijk de ingenieuze opbouw en essentie van het nummer. Het begint met de melodie waar het mee eindigt, en waar het allemaal om draait. Deze wordt gevolgd door gezang/geschreeuw over verslaving, onzekerheid en verwarring, maar toch met de vrolijke melodie van het begin erin verweeft. Dan volgt een soort pre-chorus dat opbouwt naar een drop, end dan de ontlading van de kern-melodie in full-effect, met Andrew Savage die ‘zingt’: I came to be, I feel free, like you promised I’d be.
Hoewel die tekst dan heel vrolijk is, zit zelfs in de ontlading nog een enigszins ironische ondertoon. Er zijn dus nogal wat onsamenhangende factoren aanwezig, maar ik denk dat daarin juist de kracht zit. Het doet inzien dat vrijheid pas betekenis heeft als je het niet altijd hebt, maar ook dat je altijd je eigen draai aan een situatie kan geven. Zodoende Freebird II.
Disclaimer: In de stijl van Freebird II en Parquet Courts zelf is deze blog enigszins chaotisch, eclectisch en all-over-the-place.
