Warhaus is een buitengewoon fijne afsplitsing van Balthasar. Hele broeierige muziek, orkestraal, breed uitwaaierend, sferisch. De muziek van Maarten Devoldere, want hij zit achter de naam Warhaus, is waarschijnlijk spannender dan die van de grote broer. Meer onder de huid, gevaarlijker op de één of andere manier. Zo sensueel en laconiek, in die combinatie, kom je die niet vaak tegen. De eerste referentie die bij mij bij beluistering opkomt is L’histoire De Melody Nelson van Gainsbourg waar ik al eerder over heb geschreven. Die plaat is ook al weer meer dan vijftig jaar oud.
Vooral de damesstem die opduikt op de in 2017 uitgebrachte plaat getiteld Warhaus, geeft de muziek diepgang, spanning. Die damesstem is van Sylvie Kreusch. Naast zangeres de partner van Devoldere. Althans, dat was zij. Of misschien nog steeds. Dat het een wat giftige relatie is, of was, was al wel duidelijk geworden uit single Wild Love van Kreusch, uit december 2020. Out in the water you hide – Are you mine anyway? Like the wild ones you sway zingt Kreusch. Moet zij Devoldere met anderen delen? Of heeft zij alleen die twijfel? Bijster veel vertrouwen lijkt zij er niet in te hebben.
Afgelopen juni heeft Warhaus de single Open Window uitgebracht. Is het een antwoord op Wild Love? And different storms on different kinds of waters – While you ran into the arms of others. Ook Warhaus verwijst naar water, net als Kreusch. Alleen was, volgens Devoldere althans, Kreusch degene die niet te vertrouwen was. Zij rende immers de armen van anderen in. Maar helemaal van haar af is Devoldere kennelijk niet.
How you’re projecting the moviе in which you star in
Aaah people bore mе but you’re something different darling
Now all that I can think of now you’re gone
Heerlijk. Muzikanten, geliefden, die niet de telefoon pakken, of desnoods WhatsAppen, en elkaar vertellen hoe het zit. Of hun spijt willen uitspreken. Maar een liedje maken. In de hoop dat de andere het hoort. Geraakt wordt. Waarna wellicht onvermijdelijk de lijmpoging weer volgt. En dan weer een breuk. Buitengewoon vermoeiend lijkt me. Als het allemaal zo moeilijk moet zou je toch zeggen: ga! Geen handvol maar een land vol! Pak de vrijheid! Maar ja, zo werkt het uiteraard niet. Magneten die elkaar aantrekken en afstoten. Het is voyeuristisch om te beluisteren, ook wel een beetje ongemakkelijk, maar in dit geval wel met een prachtig resultaat. Muziek die het verdient om gehoord te worden. Ook al denk ik uit menselijk oogpunt: zoek de vrijheid! Uit artistiek oogpunt hoop ik toch dat ze nog even om elkaar heen blijven draaien.
