A lot of people starvin’ today?
A lot of people cryin’ today?
Do you mind?
Do you really care?
De wereld wordt steeds vreemder en er zijn niet genoeg gekkenhuizen. Wanneer ik dit vroeger zei werd er meesmuilend om gelachen. Anno 2022 krijg ik bijval. Het lijkt wel of het dunne laagje vernis van de beschaving is afgevallen. De politici hebben hele boterbergen op hun hoofd en de frase ‘lead by example’ is teruggebracht tot een tegeltjeswijsheid. Slechts 17% van de Nederlanders heeft nog vertrouwen in de politiek en waarschijnlijk is dat in de omliggende landen niet veel beter, want overal zijn er schandalen. Leren doen politici er niet van, maar tegelijkertijd snappen ze niet dat juist hun gedrag de terugkeer van extreemrechts in de hand werkt.
A lot of people killin’ today
A lot of people dyin’ today
Do you mind?
Do you wanna share?
Bovendien hobbelen we van crisis naar crisis. Vanwege de oorlog in Oekraïne rijzen de energieprijzen de pan uit en dientengevolge wordt alles in een rap tempo duurder en voor velen onbetaalbaar. Politici zouden met het schaamrood op de kaken publiekelijk moeten uitleggen hoe het kan dat in een land als Nederland één miljoen (!) mensen op de voedselbank aangewezen zijn. Los van de hoge misdaadcijfers, de huizenprijzen en het tekort aan betaalbare woningen, de immigratieproblematiek, de toeslagenaffaire, het uitblijven van een oplossing voor de gedupeerde Groningers, het steeds wisselende CO²-plan (gebaseerd op foutieve cijfers) en de botte weigering de echte vervuilers evenredig te laten betalen, en de onbetaalbare en gedwongen vergroening van de maatschappij wordt de onvrede alleen nog maar verder vergroot.
I heard a lot of people have been worried today
I heard a lot of politicians talkin’ tonight
En wat stellen de politici daartegenover? Holle frasen en vage beloften, maar geen realistische oplossing. Sterker, juist de inconsequenties van hun beslissingen en het ontbreken van elke logica anders dan de partijpolitiek roepen steeds meer weerstand op. En dan hebben we het nog maar even niet over de vele vele vele (financiële) blunders.
Empty words
Empty phrases
Empty heads
Empty hearts
Lege woorden. Eind november 1971 komt de Haagse Monica Verschoor met haar debuutsingle Empty Words, dat slechts vijf weken in de Top 40 stond. Als winnares van een talentenjacht mag ze een zelf gecomponeerde single met eigen teksten opnemen, samen met een gospelkoor. Het werd erg goed ontvangen door de zeezenders en Hilversum. Maar wat is de reden van de tekst? De stoute schoenen aangetrokken en de zangeres benaderd: Het viel me toen al op dat politici vooral veel kletsten maar niks deden tegen onrecht overal ter wereld. Er was overal hongersnood – herinnerde me onder andere Biafra eind jaren ‘ 60 – en ook oorlog in diverse derdewereldlanden. Gaat dus niet over specifieke oorlog maar het geouwehoer van politici met een soort schijnbezorgdheid, terwijl er weinig gebeurt. Vroeg en vraag me af in hoeverre politici écht zich bekommeren om alles wat buiten hun eigen grenzen gebeurde en gebeurt. Ik was al heel jong politiek bewust… Bijna was de flipzijde (Crying For Love) de A-kant geworden, maar uiteindelijk vond de platenmaatschappij Empty Words commerciëler.
1972 was haar topjaar: een hit met Empty Words, en de single Paula die in de Tipparade blijft steken. Het had met de verkoop van 7.000 singles in de eerste week een grote hit moeten worden, maar in die dagen moest je een uitgavecontract tekenen en die maatschappijen waren weer gelieerd aan een platenmaatschappij of aan een specifieke zeezender. Terwijl Empty Words op deze wijze aan Veronica gekoppeld was, vond de platenmaatschappij dat de tweede single aan Noordzee gekoppeld moest worden. Een strategische blunder, want Veronica ‘was not amused’ en weigerde de single te draaien en aangezien de Top 40 het succes weerspiegelde, verdween de single met stille trom.
Daarna volgden (omdat duo’s ín waren) twee duetten met Oscar Benton (en zijn Blues Band), die beiden een redelijke hit in de Top 40 werden. Maar Monica’s professionele muzikale carrière heeft niet langer dan anderhalf jaar geduurd. De reden was de dwang van de platenbonzen en Oscar Benton dat ze alles opzij moest zetten. Benton wilde een wereldster à la Elvis worden, maar Monica wilde haar studie aan de universiteit niet opgeven omdat ze inmiddels zag dat roem vergankelijk is en je net zo goed bent als de laatste hit. Ze koos voor de vrijheid om zelf haar leven en wandelgang te bepalen in plaats van uitgebuit te worden door de platenmaatschappij, want in die jaren hadden die de macht.
We zijn nu meer dan vijftig jaar verder en de politici zijn nog meer vergadertijgers geworden en kramen nog steeds (of misschien wel meer) onzin uit. Er is bitter weinig veranderd anders dat er meer naar de oppervlakte komt drijven, mede gevoed door het internet en de sociale media. Dat heeft voordelen, maar helaas ook nadelen want te veel onderbuikgevoelens en fake news beheersen de algemene opinie. En dat zijn weer de kosten voor de vrijheid van meningsuiting.
