Zitten ze bij Ondergewaardeerde Liedjes echt nog te wachten op een blog over Eddie Vedder? 14 keer stond zijn bandje in de laatste editie van de Snob 2000 (met als hoogste notering op #116 Yellow Ledbetter, een B-kantje van Jeremy). Op eigen kracht kwam Vedder nog eens vier keer voor in de lijst. Vorig jaar rond deze tijd was Pearl Jam het onderwerp van een ondergewaardeerde playlist, maar al in 2012 werd er een battle aan de band gewijd. Hoezo ‘ondergewaardeerd’ kun je je met recht afvragen? Nou, omdat er altijd wel ergens een interessante afslag onderbelicht is gebleven. Die samenwerking met Minutemen- & Firehose-bassist Mike Watt bijvoorbeeld, met wie Eddie (& Dave Grohl!) zelfs mee op promotietournee gingen. In no time uitverkocht, dat zag je van verre aankomen.
Voor een blogreeks op persoonlijke titel op Facebook – (Houd de) Muziek in de Journalistiek, over nummers met een link naar nieuws en de pers – schreef ik recent een bijdrage over Jeremy. Tussen mij en grunge was het in 1992 dik aan. Het begon allemaal eind ’91 met het CD-singletje van Nirvana’s Teen Spirit onder de Kerstboom. Een half jaar later was ik op Pinkpop getuige van de snoekduik van Eddie Vedder, maar ik was minstens zo onder de indruk van de wolkbreuk die het optreden van Soundgarden veroorzaakte. Mijn haar hing tot op mijn schouders, ik cultiveerde een geitesik en sliep met de Singles-soundtrack onder mijn hoofdkussen. Bij het Eindhovense Bullit sloeg ik één voor één de CD’s in van Alice In Chains, Soundgarden, Mudhoney en Screaming Trees.
Midden jaren ’90 was de wereld wel zo’n beetje klaar met Grunge. En ik erbij: waar ik Soundgarden en Screaming Trees nog altijd in de kast heb staan, sneuvelden mijn exemplaren van Pearl Jam’s Ten en Vs. in een vlaag van opruimwoede. Het derde album Vitalogy had ik nooit een blik waardig gegund; tegen die tijd had ik al lang en breed de afslag naar Britpop genomen (zoals ik eerder madchester liefdeloos achter me liet voor Grunge). Het zou tot afgelopen week duren, eer ik terugkwam op die halve historische vergissing. Over het slepende Ten zal ik niet snel van mening veranderen, maar wat was Vs. eigenlijk een geweldig album! Niks geen ‘moeilijke tweede’, dat was pas bij Vitalogy aan de orde (wat ik met de kennis van nu dan weer een onderschat album vind).
Terug naar Mike Watt: een groot fan van de Minutemen zal ik nooit worden; de 43 nummers van Double Nickels On The Dime, heen en weer schietend tussen Punk, Freejazz en naar Funk (en dat alles op een dubbelalbum) gaan mij een brug te ver. Met zijn bandje Firehose vind ik hem beter pruimen en dat Watt een geweldig inventief bassist is, staat natuurlijk buiten kijf. Mijn kennismaking dateert van ‘s mans solodebuut Ball-Hog Or Tugboat. Hiervoor draafde de hele goegemeente op van de alternatieve rock-scene anno 1995: Evan Dando, Frank Black, Mark Lanegan en Mike D. En niet te vergeten Eddie V. natuurlijk, met wie Watt het prettig uit de bocht gierende Against The 70s opnam.
Toen dat ik het nummer hoorde, was ik hevig in verzet tegen alles wat ik kwalificeerde als ‘papamuziek’ (Dire Straits voorop). Een tekst als
Baby boomers selling you rumors of their history
Forcing youth away from the truth of what’s real today
was mij uit het hart gegrepen! Laat dit een wijze les van een historicus zijn: probeer nooit je muzikale coming of age uit te wissen, de muziek uit je jonge jaren komt altijd als een boemerang bij je terug.
