De podcast die dit onvolprezen forum periodiek organiseert, is maandelijks een feest. Een aantal min of meer deskundigen die een uur of twee kletst over muziek, met de liedjes van de onderwerpen van dienst. Ik heb ook een paar keer acte de présense gegeven en dat was steeds ontzettend leuk om te doen. Op het moment dat ik deze bijdrage schrijf, heb ik nog niet deelgenomen aan de podcast over de legendarische zangeres Nina Simone.
Voor deze podcast ben ik wat zenuwachtig. Die van Editors had ik in mijn eentje nog wel volgekletst: ik heb de opkomst meegemaakt, Editors een keer of zes live gezien. Het aantal platen is te overzien. Dat had ik in mijn eentje ook nog wel volgekletst. Dat is bij Nina Simone anders. Zij heeft zo verschrikkelijk lang muziek gemaakt en was zo ongelooflijk productief. Alleen al in de jaren ’60 kwam zij tot achttien platen. Dat leidt tot nederigheid bij ondergetekende. De periode: vanaf Little Girl Blue uit 1959 tot A Single Woman uit 1993. 45 jaar aan muziek: dat is bijna niet te bevatten. En dan ook nog alle verhalen: de militante Simone, de jazzpianist, haar tijd in Nijmegen, de drank en drugs. Het is wat veel.
Toch heb ik mij zonder aarzeling aangemeld voor de podcast. Dat zat hem niet zozeer in Nina Simone maar in mijn herinnering. Bijna twintig jaar geleden liep ik als (vrij matige) DJ op een afstudeerfeest tegen Maartje aan. Zoals dat dan gaat, als je elkaar beter kent, ga je neuzen in de CD-collectie. Het zal me toch niet gebeuren dat dat hele leuke meisje een hele rij CD’s zou hebben waaruit totale desinteresse in muziek zou blijken? Dat bleek gelukkig mee te vallen. Overlap (R.E.M., Tori Amos, Pearl Jam), muziek om me in te verdiepen (Depeche Mode) en een hele rij CD’s van een bijzondere vrouw, die ik tot dat moment alleen maar kende van My Baby Just Cares For Me. Zeker een stuk of acht platen van Nina Simone. Dat is voor mij echt de soundtrack geworden van onze begintijd. Inmiddels zijn we bijna twintig jaar verder, hebben we festivals als Best Kept Secret, Pinkpop of Rock Werchter bezocht, concerten van bijvoorbeeld Marlon Williams, Tindersticks, Agnes Obel en Depeche Mode afgelopen. Ook na bijna twintig jaar dagen we elkaar uit om onze ambities na te jagen, genieten we van kunst, vrijen we, genieten we van goed eten. Ondertussen proberen we onze twee kinderen ook nog eens zo netjes mogelijk de wereld in te sturen.
In die begintijd draaiden we het vaakst verzamelaar Nina Simone’s Finest Hour. Volgens Maartje de meest evenwichtige plaat in haar CD-collectie. Voor de podcast staat opener Love Me Or Leave Me op de blacklist (als je wilt weten wat dat is: luister eens een podcast en dan kom je er achter). Omdat die mij bijna twintig jaar terugbrengt, de spotlights op dit van oorsprong uit 1928 daterende liedje, van de musical Whoopee van Donaldson and Kahn. Er zijn tientallen versies van, van Bennie Goodman tot Billie Holliday en van Miles Davis tot Robert Palmer en Brian Ferry. Nina Simone heeft daar haar eigen prachtige en krachtige draai aan gegeven.
