Al tweemaal eerder werd hij door een collegablogger bewierookt: Harry Chapin. Peter van Capelle ontfermde zich in 2014 over zijn enige hit in Nederland, een bescheiden 25ste plek in de Top 40 in het voorjaar van 1974 voor W.O.L.D. Recenter voerde Marco Groen zijn Cat’s In The Cradle op in Een hartverscheurende battle, veruit zijn bekendste nummer hier te lande dankzij een cover uit 1993 door Ugly Kid Joe. Niet alleen haalden de grunge-also-rans er de Top 15 mee, sinds 2020 zijn zíj het (en niét Chapin) die bivakkeren in de Top 2000. Daarmee is dit een pleidooi voor de terugkeer van de singer-songwriter in de Snob 2000, waar zijn laatste levenstekenen alweer dateren van 2016.
Voor een blogreeks op persoonlijke titel op Facebook – (Houd de) Muziek in de Journalistiek, over nummers met een link naar nieuws en de pers – schreef ik recent een bijdrage over 30,000 Pounds of Bananas. Een nummer, geïnspireerd door een krantenbericht over een bizar ongeluk met een truck vol met ‘de lievelingen van moeder natuur’. Afkomstig van het album Verities & Balderdash, waar ook Cat’s In The Cradle op te vinden is. Beide nummers komen tot je als minispeelfilms, op zijn best was Chapin namelijk net zo’n meeslepende verteller als mijn geschiedenisleraar op het V.W.O. Met zijn meesterlijke karakterschetsen, maakte hij zijn personages ook nog eens behoorlijk invoelbaar.
Daarbij was Harry een man van het grote gebaar, die niet op een strijkje meer of minder keek. In principe geloof ik niet in guilty pleasures, maar dat fenomeen ligt hier duidelijk op de loer. Op zijn albums verkeert hij voortdurend op de grens van huilen-op-je-bedje en dun-door-de broek: eerder genoemde meeslepende minispeelfilms worden in gelijke mate afgewisseld met sentimentele liefdesliedjes en nummers met een al te moralistische boodschap, die ontzettend Amerikaans klinken en die ik met moeite uitzit. En toch: als Harry de plank raak slaat, is het goed raak. Van meet af aan raakte hij een snaar bij het Amerikaanse publiek, dankzij de hit Taxi van zijn debuut Heads & Tales.
Taxi bevind zich veilig in het kamp van de minispeelfilms. De synopsis: Na elkaar sinds hun middelbare schooltijd uit het oog te zijn verloren, ontmoeten twee geliefden elkaar tijdens een taxirit. Zij doet eerst nog alsof ze hem niet kent, maar uiteindelijk bekent ze kleur: Hoe gaat het met je, Harrie? waarop hij antwoord: Hoe gaat het met jou, Sue? Het onvermijdelijke ophalen van herinneringen: zij droomde vroeger al van een carrière als actrice, hij wilde piloot worden. Al gauw valt het gesprek stil en niet veel later zet hij haar met haar mooie avondjurk af bij een optrekje op stand in het betere deel van de stad. Ze rekent 20 dollar af (voor een ritje van nog geen 2,50) en dan komt die ene zin die duidelijk maakt hoe de verhoudingen erbij liggen: Harry, keep the change. Het mooiste moet dan nog komen:
And here, she’s acting happy
Inside her handsome home
And me, I’m flying in my taxi
Taking tips and getting stoned
I go flying so high, when I’m stoned
Blijkt hij uiteindelijk toch nog soort van piloot te zijn geworden… Drie maal is scheepsrecht, met Taxi zou het moeten lukken Harry Chapin te helpen aan een welverdiende terugkeer in de Snob 2000.
