Ook muzikanten gaan dood, net als hun fans. Heel soms heb ik daar moeite mee en kost het wat moeite om het te bevatten. Stokoud worden de meeste muzikanten niet, wellicht is dat het. Teveel drugs of drank (of een combi) hoor je steeds minder. Nee, het ongeneeslijk ziek worden lijkt een nieuwe trend. Oneerlijk? Ja. Want het is geen keuze. Ik kan me niet voorstellen dat een mens er om vraagt.
Jan Rot verloor de strijd met kanker. De spierziekte ALS maakte een einde aan de carrière George Kooymans. Waar Henny Vrienten aan leed is onbekend. Het was in ieder geval erg genoeg om in 2021 de afscheidstournee van Doe Maar niet door te laten gaan. Soms moet je zulke stilte gewoon respecteren.
Ik heb Doe Maar live gezien in 1982 of het jaar er na, dat weet ik niet meer helemaal. De Merwehal in Dordrecht was op loopafstand en ik zag veel bekenden van school. Het voorprogramma werd verzorgd door de Polle Eduard Band en Noodweer. Vooral die laatste band vond ik erg onderhoudend, weet ik nog. Maar Doe Maar, daar kwam iedereen voor. Het was mijn allereerste concert ooit, het donkerpaarse toegangskaartje heb ik niet meer maar zit wel voor eeuwig in mijn hoofd. De gekte toen 4US uitkwam herinner ik me ook nog. Die shawls, buttons, shirts en truien in de felste kleuren die niet aan te slepen waren. Natuurlijk kocht ik de plaat niet, die leende ik om op een cassette te zetten. Maar Lijf Aan Lijf haalde ik later wel, in mijn vinylcollectie is dit een van de platen waar ik extreem zuinig op was. Alleen al vanwege het fotoboek dat er bij zat. Mooie sfeervolle zwart-witte opnames. En het geweldige live-geluid. Wat was Jan Pijnenburg een retestrakke drummer.
Toen de band besloot te stoppen in 1984 bekeek ik dat nogal zakelijk. Het deed me niet zo heel veel, er was tenslotte genoeg andere muziek. En met name een interview met Ernst Jansz bevestigde min of meer mijn gevoel. Er waren wat meningsverschillen over nieuwe nummers en royalties, naast het niet meer normaal over straat kunnen. De groep zat muurvast, stoppen bleek een opluchting. En een megadomper voor de fans.
De reünie-optredens in 2000 heb ik laten gaan. Album Klaar vond ik een prima schijf, maar triggerde me niet voldoende om een kaartje te kopen. En dat bleef zo. Bang dat het tegen zou vallen? Misschien.
Verder heb ik het solowerk van Vrienten maar zijdelings gevolgd. De single met Herman Brood blijft geniaal. Op eenzame hoogte vind ik zijn muziek voor Unit 13, zo’n goede serie met een ijzersterke cast is er in Nederland niet meer gemaakt. Dit bedoel ik dan wel zonder de rest van zijn oeuvre te kort te doen. Want dat is zonder meer indrukwekkend veelzijdig, net als de lijst met samenwerkingen. De Nederlandse popmuziek is alwéér een icoon kwijt.
