Some of them knew pleasure
And some of them knew pain
And for some it was only the moment that mattered
De jaren zestig eindigden op 6 december 1969, met het Altamont Free Concert. Van de hippie-idealen was na het festival waarbij Hell’s Angels de beveiliging voor hun rekening namen en meerdere doden vielen niks meer over. Rape, murder, it’s just a shot away, zongen de Stones omineus op hun single Gimme Shelter; het zou de titel worden van een documentaire over Altamont.
In het nieuwe decennium keken de bloemenkinderen vertwijfeld terug op de sixties. Niemand deed dat zo grondig als Jackson Browne. Hij groeide uit tot de chroniqueur van het leven in Californië in de jaren zeventig. Hij maakte het universele persoonlijk en het persoonlijke universeel. Zoals in The Pretender, met een hoofdpersoon die probeert een rustig, burgerlijk bestaan te leiden. Of For A Dancer, waarin Browne zich afvraagt of die betere wereld aanstaande is, of dat ie ‘m door de vingers glipt. Of Rock Me On The Water, waarin hij z’n generatiegenoten oproept die betere wereld niet aan anderen over te laten, maar er zelf voor te strijden.
Het verhaal gaat dat Glenn Frey het kunstje van Jackson Browne heeft afgekeken. Terwijl de singer-songwriter achter z’n piano dagenlang aan z’n liedjes knutselde, op zoek naar die ene zin die de essentie raakte, luisterde de latere Eagle – die een appartement met Browne deelde – aandachtig mee. Frey zou later Take It Easy afmaken omdat de Eagles het wilden opnemen voor hun debuut.
Alles komt samen op Before The Deluge, de afsluitende track van Late For The Sky. Een song over de naïeve dromers van weleer die het materialisme zouden afzweren en terug wilden naar een simpel leven, met oog voor de natuur. Die afstand zouden nemen van de grote bedrijven die het milieu hadden verkwanseld en alleen maar oog hadden voor het geld. The Last Resort, maar dan persoonlijker.
Maar hoe mooi idealisme ook is, het is niet praktisch. Na verloop van tijd neemt pragmatisme het over. Dan is de desillusie nabij.
And in the end they traded their tired wings
For the resignation that living brings
De zondvloed kwam er, maar op een andere manier dan Browne had voorzien. Zoeken naar zingeving veranderde in de jaren tachtig in plat materialisme. Don Henley, die andere Eagle, pakte de handschoen op en schreef The Boys Of Summer. Maar dat is een ander verhaal.
