Ken je dat gevoel bij het horen van een nummer met een melodie die je kent en dat je hoort dat het een cover is, maar dat je het niet kan thuisbrengen wie-en-wat? Dit was precies mijn eerste kennismaking met Charles Bradley. Ik zat denk ik tien jaar geleden in het café van de Vooruit in Gent wat te drinken en ik hoorde duidelijk de tonen van een nummer dat ik tientallen keren gehoord, maar even niet kon thuisbrengen wat het was. En toen hoorde ik Stay, stay away.. en hoorde ik Nirvana, maar dan in een 60s-70s souljasje. Wat tot nog meer verwarring leidde bij me, want was dit dan het origineel van een nummer waarvan ik altijd gedacht had dat het van Nirvana was, of was dit een recente cover van een nummer van Nirvana? Goddank was er al Shazam en zo kwam ik er achter dat er kennelijk in 2011 een album was uitgebracht van ene Charles Bradley (No time For Dreaming) waar dit nummer op stond.
En blijkbaar was dat album een retrosoul sound die ik op dat moment nog niet kende op het toen nog niet zo bekende Daptone Records (ook al was Sharon Jones toen al aardig aan de weg aan het timmeren overigens). No Time For Dreaming heb ik vervolgens talloze keren geluisterd en was echt blown away van het geluid en hoe soul de jaren ’10 ingetild werden. Dat was overigens allemaal nog vóór ik wist van het levensverhaal achter de persoon Bradley (check de docu hier). The World (Is Going Up In Flames) is echt een top nummer, maar nummers als How Long, Why Is It So Hard en de vette Neil Young cover van Heart Of Gold maken het album super. Vervolgens kwam het tweede album Victim Of Love met onder andere het titelnummer en ook Strictley Reservered For You. Een nummer dat wederom een heerlijke soulsound kent en een klassieke lovesong is.
Daarna moest ik hem een keer zien optreden. Dus toen hij op North Sea Jazz kwam in een tent met enkele honderden mensen was ik daar erg tevreden mee, ondanks dat ik daarvoor bijna het gehele optreden van Kendrick Lamar heb moeten missen. Want die man stond helemaal los te gaan en te schreeuwen en dansen en spagaten te maken alsof het zijn laatste dag op aarde was. Met een pathos en een snik en een dankbaarheid en nederigheid die ik niet eerder in het echt bij een artiest gezien heb. Denk aan een kruising tussen James Brown (hij was immers ooit James Brown imitator) en André Hazes. Wat een performer. Drie maanden later ben ik nog een keer gaan kijken in Paradiso en dat was wederom geweldig.
Na het tweede album kwam er een derde (Changes, met als titel song een cover van het gelijknamige Black Sabbath nummer) en na Changes kwam het tragische einde. Darmkanker maakte een jammerlijk vroegtijdig einde aan het leven van een man die veel tragiek kende in zijn leven. Mijn liefde is zeker niet strictly reserved voor Charles Bradley alleen, maar dit is wel een eerbetoon aan een artiest die mij heel veel plezier en muziekgenot gebracht heeft en twee belachelijk goede shows gegeven heeft die ik mocht zien.
