Talking Heads heeft in ons land enkele hits gehad maar de echte populariteit valt toch wel tegen. In de tijd dat de band actief was hebben ze alles opgenomen, van art-funk en polyritmische Worldbeat tot eenvoudige, melodieuze gitaarpop. De band gaat de geschiedenis in als één van de meest geprezen bands uit de jaren ’80 en een van de beste New Wave en Artpop/rockbands ooit. En dat is terecht met hun repertoire van experimentele, zelfbewuste en intellectuele muziek. De band is van invloed geweest op tal van artiesten, zoals Eddie Vedder, The Weeknd, Nelly Furtado en Radiohead. Het nummer Radio Head werd door Radiohead gebruikt als naam voor de band.
Deze week luisterde ik toevallig veel naar This Must Be The Place (Naive Melody), afkomstig van het album Speaking In Tongues. Een wonderschoon en briljant nummer. Ik was er dan ook van overtuigd dat het hier hoog in de hitlijsten had gestaan en in de Top 2000. Niets bleek minder waar. En daarom is deze bijdrage een feit want hoe kan dit zo ondergewaardeerd zijn. Toegegeven, het is wellicht niet het meest onbekende nummer dat hier de revue zal passeren maar ik vind dit zoveel mooier dan veel dertien in een dozijn rockplaatjes die in rock minnend Nederland zo geliefd zijn.
David Byrne schreef het nummer en de andere leden van de band, Chris Frantz, Tina Weymouth en Jerry Harrison, schreven samen met Byrne de muziek. Voor Talking Heads is dit nummer vrij uitgekleed en simpel. Dan is het ook nog eens een nummer over de liefde, iets dat ze niet vaak deden. Het nummer toont Byrne’s onnavolgbare gave voor melodie. En als de band dan met een liefdesnummer komt, maken ze er meteen een magisch mooi pareltje van. Je kan hier eindeloos naar blijven luisteren zonder dat je er zat van wordt. Het laat je lachen en huilen tegelijk. Het is hoopvol en melancholiek. Het is spookachtig. In mijn ogen is dit één van de beste nummers allertijden. De vocalen, de muziek, de songtekst. Alles is geweldig.
