The Boo Radleys – Lazarus

Elk decennium heeft zijn eeuwige toppers, maar ook heel veel muziek die geen eeuwigheidswaarde heeft tot pulp. Laten we de nineties als voorbeeld nemen: Grunge, House/Eurotrash, Britpop, Gangsta Rap en Triphop. En dan heb je nog de vele vele girl- en boybands. De twee grootste hits waren Marco Borsato, die inmiddels weet dat dromen bedrog kunnen zijn en Bryan Adams met Everyting I Do (I’ll Do It For You); ik word soms nog zwetend wakker als ik eraan terug denk. In mijn beleving waren de nienties muzikaal gezien geen vetpot.

Veel opkomende bands hebben het hoge niveau niet kunnen vasthouden naar de nieuwe eeuw, zoals Oasis, R.E.M., Red Hot Chili Peppers en Stone Temple Pilots. 2 Unlimited is anno 2022 uitsluitend nog interessant in de sportschool en Madonna was in de 90’er jaren al een parodie op zichzelf geworden. En daarom is het grappig dat bands die consistent leuke platen maakten soms de boot missen; sommigen worden een decennium of decennia later ineens weer op waarde geschat.

The Boo Radleys hebben de jaren negentig niet overleefd. Eén Top 10 hit in Engeland met het niet onaardige Wake Up Boo, maar dat is in mijn oren zeker geen hoogvlieger. Het kwam uit tegelijkertijd met de opkomst van de Britpop en zal daar haar tijdelijke populariteit aan te danken hebben. De single Lazarus is zelfs twee keer uitgebracht, maar zonder succes. En dat vind ik nou verbazingwekkend. Zelfs op dit onvolprezen forum is er geen blog over hen te vinden. Lazarus is een psychedelisch meesterwerk en behoort minimaal in de Snob 2000 te staan. Alleen al de openingsriff: verpletterend! De bombast en de repeterende riff zijn geweldig.

Het album waar het op terug te vinden is – Giant Steps – werd door de schrijvende pers terecht de hemel ingeprezen, maar verkocht matig. Het album wordt zelfs het White Album van de negentiger jaren genoemd. Nou, dan snap ik niet waarom het niet verkocht en waarom zo weinig mensen dit album in huis hebben.

De opvolger met de hitsingle Wake Up Boo haalde de hoogste positie en de opvolger C’mon Kids heeft volgens de ingewijden Radiohead geïnspireerd. Dat zal allemaal wel, maar de twee opvolgers zijn in mijn oren niet zo goed als Giant Steps. Oké, C’mon Kids is wel met vlagen briljant en is maar een haar verwijderd van OK Computer, dus waarom zijn ze min of meer uit het muziekbeeld verdwenen? Te wisselvallig of te vaak van stijl wisselen? In alle gevallen adviseer ik C’mon Kids en zeker Giant Steps alsnog te gaan beluisteren, want ze behoren tot het beste van dat decennium.