Vijfendertig jaar geleden startte het hardrock en metalprogramma VARA’s Vuurwerk met Henk Westbroek. Het programma heeft voor mij en vele andere liefhebbers van het ‘hardere’ genre een mooie basis gelegd voor heel veel muziekplezier. Daarom een aantal maanden op de eerste dinsdag van de maand een ode aan dit mooie programma van weleer. We begonnen met de Nederlandse bands Vengeance en Helloïse. Ik maak tussen de Nederlandse bands één uitstap naar Metallica.
In 1988 kwam het album ….And Justice For All uit. Voor mij kwam dit redelijk uit het niets en ik kan me nog goed herinneren dat Henk Westbroek een beetje quasi geheimzinnig sprak over een bandje uit de Bay Area… nou ja, dan weet je al bijna zeker dat het over Metallica gaat. Nu was het natuurlijk zo dat Metallica in die tijd vooral bij metal liefhebbers bekend was en de doorbraak naar een breed publiek kwam enkele jaren later met het Black Album. In de uitzending van Vuurwerk had ik uiteraard mijn hand op de <record> en <play> knop zodat ik woensdagochtend meteen op mijn walkman kon genieten van één van mijn favoriete bands. Het weekend erna kocht ik dit album om vervolgens helemaal grijs te draaien.
Ik heb een beetje haat/liefde verhouding met dit album. Na drie fantastische elpees overleed hun geniale bassist Cliff Burton. Nauwelijks een maand later stonden nieuwe bassisten al auditie te doen bij Metallica waarna Jason Newsted mocht toetreden. Hier is het denk ik fout gegaan bij de acceptatie van Newsted; de andere bandleden hebben simpelweg niet de tijd genomen om het verlies van Burton eerst een plek te geven. Jason Newsted heeft hiermee nooit de kans gehad om als volwaardig bandlid mee te draaien. Het uitte zich doordat op dit album de bas er nagenoeg helemaal uitgemixt is en later hebben Hetfield en Ulrich dit ook beaamd. Muzikaal gezien zit het album waanzinnig strak in elkaar en ondanks de zwakke mix is het zeer duidelijk Metallica en met de strakke muzieklijnen ook wel een steengoed album. Echt jammer van die mixage en daardoor dus mijn haat/liefde jegens deze plaat.
Kennelijk had VARA’s Vuurwerk/Henk Westbroek goed in het snotje dat dit echt wel een spraakmakende release was, dus ze draaiden wel iets van vier of vijf nummers van het album. Ik weet niet zeker of Eye Of The Beholder daarbij was, maar ik vind het nummer absoluut exemplarisch voor dit album vanwege de strakke stops en korte riffs en dat in combinatie met de typische thrash-metal tempo wisselingen bij het refrein. Feitelijk een hele klassieke track en daarom wat extra aandacht binnen het ‘Vuurwerk kader’. In een volgende blog zal ik me weer richten op Nederlands werk, maar deze uitzending zette in één keer de toon voor een bijzonder album in het metallandschap destijds.
