Wanneer heb je als mens de grootste kans om in de top 10 van de Top 2000 te komen?
Wanneer je:
– Wit bent
– Man
– Een gitaar vasthoudt
– Een liedje hebt uitgebracht in de jaren ’60, ’70 of ’90
Voor de Snob 2000 geldt eigenlijk hetzelfde, alleen ligt het zwaartepunt bij de ’00s en ’10s.
Ik moest denken aan wat een collega laatst zei, toen ik haar interviewde over kansengelijkheid. Hoe hard het concept white privilege ook door sommigen wordt ontkend; het is ontegenzeggelijk waar dat je als zwarte vrouw eigenlijk geen kans maakt om bovenaan te eindigen in beste-liedjes-aller-tijden-lijstjes.
En dat is niet omdat witte mannen nu eenmaal betere muziek maken.
Kijk bijvoorbeeld eens naar de 500 Greatest Songs of All Time, samengesteld door de redactie van Rolling Stone. Dan zie je wat er kan gebeuren als je een lijst maakt die gender- en ras-agnostisch is: Aretha Franklin, Public Enemy en Sam Cooke op respectievelijk 1, 2 en 3. Vlak daaronder Bob Dylan, Nirvana, Marin Gaye, The Beatles, Missy Elliott, Fleetwood Mac, Outkast, The Beach Boys, Stevie Wonder, The Stones.
(Tip: luister die lijst eens op Spotify. Scroll helemaal naar onderen om de top 10 te zien:)
Moeten we dan positief discrimineren?
Je kunt niet ontkennen dat onze lijstjes alles behalve kleurenblind zijn – de Snob 2000 incluis. Kijk eens naar de hoogste noteringen van de grote zwarte artiesten der aarde (Top 2000 van 2020): James Brown op 1594, Nina Simone op 696, Marvin Gaye op 400, Sam Cooke op 1169, Stevie Wonder op 599, Michael Jackson op 127, Aretha Franklin op 418, Bill Withers op 160, Jimi Hendrix op 213.
De enige lichtpuntjes in de Top 100 zijn Prince op 13, Michael Kiwanuka op 65 (dankzij een stevige lobby van Rob Stenders, Otis Redding op 90 en The Weeknd op 92.
Ik geloof ook niet dat er sprake is van het bewust achterstellen van zwarte artiesten.
Ted Goia beschrijft in zijn boek Music treffend welke rol zwarte artiesten spelen in de popgeschiedenis: ze zijn vaak (vanuit een onbevoorrechte maatschappelijke positie) aanjager van nieuwe genres. Blues, Ragtime, Jazz, Hiphop, Soul, R&B, Rock ‘n roll, Disco; het zijn veelal zwarte Amerikaanse artiesten die deze stijlen hebben ontwikkeld. Eerst wordt die nieuwe muziek door het establishment verguisd, maar al snel omarmd en gekopieerd.
In onze lijstjes, Top, Snob en alle andere overzichten, eindigen die mainstream copy-cats hoger dan de originele genre-vormgevers.
Dus scoort Eminem beter dan Public Enemy, Amy Winehouse beter dan The Supremes, Adele beter dan Aretha Franklin en The Rolling Stones beter dan Chuck Berry. That’s a fact.
Moet je mensen dan dwingen om anders te stemmen?
Tuurlijk niet, maar wij zijn de fucking Snob 2000. We hebben het eerder voor elkaar gekregen om de Top een zetje in de juiste richting te geven. Hoe gaaf zou het zijn als de smaakmakers van de critically acclaimed zwarte muziek (Kendrick, Nina, Kanye, A Tribe Called Quest) hoog zouden eindigen?
Of als Tyrone van Erykah Badu in de Top van de 2022-editie zou staan?
Die RS-lijst beste songs allertijden is er wel eentje met blaren, zeg…iets te dicht bij het Pop vuur gelegen; want waarom staat daar Britney Spears met Hit Me Baby One More Time op! …!?
Overigens, steekhoudend artikel hier. Belooft interessante dingen voor toekomst van de snob2000 met name
…En wanneer je in november, vlak voor de stembussen openen, overlijdt natuurlijk.
Verder inderdaad volledig eens met de strekking van het artikel. Het is in de basis natuurlijk niet een probleem van de lijst (die is nou eenmaal een representatie van wat men de beste nummers _vindt_, niet wat de beste nummers _zijn_ – in weerwil van wat regelmatig over die andere lijst wordt gezegd).
Maar als je mensen alleen dwingt (of dringt?) om anders te stemmen los je het probleem dus niet op: het is symptoombestrijding zolang stemmers niet ook overtuigd zijn van hun keuze voor andere nummers.