Er staat veel te weinig hiphop in de Snob 2000. Dat geldt wel voor meer genres, maar hiphop komt er echt extreem bekaaid van af. En dat terwijl het een geweldige verbinder is van oude en nieuwe stijlen, een eigenzinnige stroming die bruggen slaat tussen funk, soul, rock, reggae en dance. Muzieksnobs kijken er vaak op neer, want zij geilen toch vooral op gierende gitaren. Terwijl juist die gitaren de doorbraak van het genre betekende, toen Run-D.M.C., Beastie Boys en Public Enemy gingen rocken met Aerosmith, Slayer en Anthrax.
Vergeet echter voor deze ene keer even het rockidioom. Gitaren staan al vaak genoeg in de Snob 2000. Hiphop is toch vooral funk en soul. Een coole stem over een vette beat. De allermooiste en meest soulvolle stem uit de hiphopwereld is wat mij betreft die van Q-Tip, de charismatische frontman van A Tribe Called Quest. Zijn relatief hoge stem dartelt door de drums, betovert je en tilt de muziek naar Champions League-niveau.
Iedereen is dol op Kamaal the Abstract
Niet voor niets werd Q-Tip gevraagd als gastvocalist bij genrevreemde artiesten als R.E.M., Janet Jackson en The Chemical Brothers. Iedereen is dol op de flow van Kamaal Ibn John Fareed, zoals Q-Tip formeel heet sinds hij zich als Jonathan William Davis medio jaren negentig bekeerde tot de islam. Sindsdien is hij Kamaal the Abstract.
A Tribe Called Quest hoort dus echt hoog in de Snob 2000. Ze stonden er afgelopen jaar ook daadwerkelijk in, maar niet bij de eerste zeshonderd tracks. Net zoals de meeste andere hiphop. Veel te laag dus. Welk nummer verdient het dan om te worden uitgelicht? Dat lijkt me een no-brainer: We The People, hun meest politieke rap, die tegelijk ook een hommage is aan de overwacht overleden co-host Phife Dawg, die als rapper de wat meer traditionele stem was naast de jazzy flows van Q-Tip.
Het volk is het beu
We The People, niet toevallig de eerste drie woorden van de Amerikaanse grondwet, is een rapsong die in 2016 de maatschappelijke problemen in de huidige Verenigde Staten van Amerika belicht, zeker met toenmalige nieuwe en omstreden president Donald Trump aan de macht. Het nummer gaat over politiegeweld, racisme, seksisme en het dreigement om moslims en Mexicanen hardhandig het land uit te gooien. Cynisch laat Q-Tip er meteen in de eerste regels geen enkel misverstand over bestaan: het volk is het beu.
We don’t believe you ’cause we the people
Are still here in the rear, ayo, we don’t need you
You in the killing-off-good-young-nigga mood
When we get hungry we eat the same fucking food
In het aansluitende refrein somt de frontman op welke minderheden van Trump mogen opzouten: zwarten, Mexicanen, armen, moslims en homo’s (boy, we hate your ways). Ongemeen harde woorden die de polarisatie van de samenleving feilloos samenvatten.
Extra emotionele lading
Vlak na het eerste refrein krijgt het nummer een extra emotionele lading als de stem van Phife Dawg klinkt. Hij overleed vlak voor de afronding van het album Got It from Here… Thank You 4 Your Service (2016), waarmee de Tribe een onverwachte comeback maakte. Die terugkeer was ook min of meer politiek gemotiveerd: op de avond van de terroristisch aanslag op de Bataclan in Parijs trad de rapgroep eenmalig op in The Tonight Show van Jimmy Fallon. De energie van dat optreden deed de bandleden besluiten om toch nog een nieuw album op te nemen. Het werd een bijzondere afsluiting van een gezamenlijke carrière, in alle opzichten.
We The People verwoordt het huidige sentiment in de V.S. en toont hoe relevant hiphop kan zijn. Bovendien laat het misschien wel de mooiste en meest filosofische stem horen die de rap-business ooit heeft voortgebracht. Die unieke sound wil je toch ook bovenaan je muzieklijst hebben?
