Reggae vind ik meer dan prima, zolang het maar wel uit de seventies komt (op een hele enkele uitzondering na). Dat is een harde eis. En dan ook nog het liefst op vinyl. Waarom? Ik leg het graag nog een keer uit. Het warme geluid. Ik ben opgegroeid met luisteren naar Reggae in de ouderwetse platenzaak, en als je eenmaal die geluidssensatie hebt meegemaakt dan wil je niet meer anders. Als (bijna) tiener in een tijdperk dat er nog geen compact discs waren, maar gelukkig had mijn vader een goede hifi-installatie. Handig voor geleende platen, want die konden zo op cassette gezet worden.
Er zijn door de jaren genoeg reggae artiesten geweest die door hun populariteit goed verkochten, maar geen van hen had het charisma van Bob Marley. De impact die hij met zijn muziek had (en misschien nog wel steeds heeft) is ongeëvenaard. Toen Marley in het najaar van 1980 niet meer kon optreden door uitgezaaide kanker (waaraan hij uiteindelijk zou overlijden) waren er geen gelijkwaardige opvolgers. Inner Circle had de beste papieren, te danken aan de Marley’s vlucht naar Engeland in 1977 na een aanslag op zijn leven. Dat Bob daarna wereldberoemd werd, boeide veel Jamaicanen geen fuck. Ook dat Inner Circle rondreed in een dikke Mercedes vonden ze niet zo spannend. Frontman Jacob Miller kwam echter om het leven bij een auto ongeluk, en na de herstart met een andere zanger jaren later kwamen de internationale erkenning en hits wel maar was het niveau bedenkelijk. Door het wegvallen van Miller stond ook ineens het trio van Black Uhuru in de spotlights voor troonopvolging, maar die maakten ondanks een paar goede platen de hooggespannen verwachtingen niet waar.
Reggae was op Jamaica lang de muziek voor arme mensen. Als rasta werd je door de rest van het eiland niet serieus genomen. In reggae konden de muzikanten hun boodschap kwijt en daarom werd het zo populair. Migranten namen de muziek mee naar Engeland en Marley deed de rest.
Een mooie manier om reggaemuziek te ontdekken en om te zien hoe erg Jamaica er bij lag, is door op YouTube de documentaire Roots, Rock, Reggae eens op te zoeken. Je krijgt zo een goed idee van hoe het er ruim veertuig jaar geleden aan toe ging in de Jamaicaanse muziekscene. Uit die tijd is ook de film Rockers, een lokaal niemandalletje met een prachtige soundtrack (die ik uiteraard op vinyl heb). Inner Circle is zowel in de film als in de docu te zien. En hoewel je zijn muziek in Rockers hoort, komt Peter Tosh niet in de docu voor.
Tosh is wel degelijk belangrijk geweest voor Reggae. Hij speelde lang samen met Marley. Na de prachtalbums Catch A Fire en Burnin’ stapte Tosh met Bunny Livingston uit The Wailers. Tosh kon nu eindelijk zijn militante ei kwijt en zijn muzikale verheerlijking van Jamaica’s bekendste plantje leverde hem al snel fans op, ook buiten het eiland. En het duurde niet lang voor hij Mick Jagger en Keith Richards als bewonderaars had. De twee zijn executive producer op Bush Doctor. Op het podium is het een ander verhaal. Tosh slaat dan nog wel eens door in het uitdragen van zijn militante ideeën, en speelt steeds meer een soort rockreggae. Dat hij hiermee geen wereldster werd zoals Marley, deerde hem niet zo. Hij bleef zijn eigen onverstoorde gang gaan, inclusief beschuldigingen in de richting van EMI. Want die deden volgens hem té weinig om zijn muziek te promoten. Op 11 september 1987 wordt hij in zijn eigen huis door gewapende overvallers doodgeschoten.
Naast Bush Doctor zijn Legalize it en Equal Rights (uit 1977) zeker wel Tosh-essentials. De albumtitels zeggen genoeg. Op Equal Rights staat het fenomenale Stepping Razor, origineel van legende Joe Higgs en Tosh speelde het nummer ook al 9 jaar eerder. Door gedoe met Island-opperhoofd Chris Blackwell verliet hij The Wailers, een van de vele redenen dat Get Up, Stand Up de opener op de plaat is. Inderdaad, daar heeft hij aan meegeschreven.
Vooral de Reggae uit de jaren ’70 is tegenwoordig erg ondergewaardeerd. In het decennium er na viel de Reggae ten prooi aan Rock en en vooral Dance. Goede Rootsreggae is eigenlijk alleen nog maar op speciale stations te horen. Kwalijke zaak. Bij deze doe ik er wat aan. Reggae is extreem ondervertegenwoordigd in de Snob 2000. Deze reggaeclassic mag niet ontbreken!
